Elske in Anderland
* samen met Marc, Andres en Nora *
Mooi
Het is mooi weer in Lusaka! De temperatuur is de laatste dagen weer gestegen, van de winter is niet veel meer te merken. Afgelopen weekend hebben we dan ook een gezellige Denys-BBQ gehad onder de stralende zon. Bij 25-30 graden is het hier heerlijk vertoeven, warmer hoeft niet van mij. Ik stem voor een constante temperatuur van 26 graden het hele jaar; geen “winter” maar vooral ook geen zomer met 40 graden. Maar ja, ik heb daar niet zoveel over te zeggen natuurlijk….
In augustus is het voor de Zambianen tijd om te gaan stemmen, dan zijn de verkiezingen. De heersende president Lungu heeft vele volgers, je komt zijn afbeelding overal tegen; op posters, vlaggen, auto’s en de halve bevolking draagt een tshirt of rok met zijn foto erop. Het leeft hier nogal.
Per SMS krijg ik ook steeds berichtjes over de verkiezingen, met uitleg wanneer er gestemd moet worden, maar ook waarom er gestemd wordt en wat ermee bereikt kan worden. De mooiste vond ik volgende sms: ‘election violence can lead to unnecessary loss of lives. Let us remain peaceful during the election period’. Een wijze boodschap aan de bevolking. Dat zulke smsjes helaas niet voor niets verstuurd worden bleek enkele weken geleden, toen er in Lusaka een dode viel in het verkiezingsgeweld…
Hoe het hier in de stad allemaal zal verlopen op de dagen rond de verkiezing weet ik niet. We gaan er in ieder geval voor zorgen dat er eten en drinken in huis is en dat we niet naar buiten hoeven. En hopelijk lopen de spanningen niet te hoog op!
Een voordeel van de naderende verkiezing is natuurlijk dat we meer stroom hebben momenteel, en dat we EIN-DE-LIJK asfalt hebben!!
Het is een prachtig mooie weg geworden, al heeft het wel wat voeten in de aarde gehad. Het is een Chinese firma die Zambianen in dienst heeft. Ik heb aardig wat gediscussieerd met de heren in kwestie.. Op de dag dat de “onderlaag” gelegd werd, reed ik nietsvermoedend de straat in, blij met de harde laag onder mijn wielen. Ik werd echter tegengehouden door een Chinese meneer die mij wist te vertellen dat ik terug moest keren. Ik probeerde nog met “maar we wonen net om de hoek”. Ook Andres op de achterbank en een toch wel heel hoogzwangere Cilia naast mij mochten niet baten. Hij riep er een Zambiaan bij om het vuile werk op te knappen; wij moesten rechtsomkeert maken.
Terwijl ons uitgelegd werd dat de machines nog niet aan Sugarland toe waren, en we er dus echt niet door konden, zag ik iemand van de signalisatie lopen. Die had dus eigenlijk aan het begin van de weg moeten staan en ons tegen moeten houden…. Ik zag ook een wals in z’n achteruit op ons afkomen. Ik kon nog net de achteruit van onze auto vinden en gas geven want hij had ons duidelijk niet gezien. Of het was hun manier om ons weg te jagen, kan ook. In dat geval was het zeer effectief….
Twee dagen later zag ik aan Kabulonga Road mensen en borden staan bij de ingang van onze straat. Daar gaan we weer… Dus ik dacht; er is een leuk liedje op de radio, laat ik maar meteen naar de andere kant (Roan Road) rijden en vanaf die kant proberen. Maar daar wisten ze me te vertellen dat ik alleen via de andere kant de straat in kon. Balen, maar eigen schuld want ik had het daar niet geprobeerd. Terug naar Kabulonga Road dus, om daar weer naar Roan Road doorgewezen te worden…! Toen heb ik er toch maar even een Chinees bij geroepen om te vragen hoe het nu eigenlijk zat. Ze stelden voor dat ik probeerde hoever ik kon geraken. Want ze wisten het ook niet precies. Als ik een wals of andere machines tegenkwam moest ik omkeren. Tsja… Na 50 meter was het zover en kon ik dus weer te voet naar huis. Op zich niet zo erg, alleen die communicatie he….
Maar het wandelt een stuk prettiger met de buggy, geen hobbel of bobbel te bespeuren. Naast de weg is dat een heel ander verhaal, want het verschil tussen wegdek en berm is op sommige plekken wel een meter. Daardoor is de oprit van een aantal compounds niet meer begaanbaar voor een gewone personenauto….
Ook staat er een paal in het wegdek in een van de bochten. Die kon blijkbaar niet verplaatst worden?! Niet echt praktisch, maar ik heb een hoge auto en stuur wel om die paal heen. Bye bye stoffige weg!
Bij Andres komt er een schattig wuivend handje kijken als hij bye bye zegt. Het Vlaamse dada bij een afscheid heeft al plaats gemaakt voor bye, hij is ook al goed aan het integreren 😉
Hij verandert zo snel!! Sinds we hier wonen is hij beginnen staan, lopen (langs muren, tafels, bank of achter een stoel. Zoals ik vroeger het schaatsen geleerd heb) en zegt hij meer en meer woordjes. Papa en mem (Fries equivalent van mama) zei hij al een tijd, maar de laatste weken papegaait hij ons de hele tijd na. Een van de favoriete woordjes is “mooi’, meestal voorafgegaan door een overtuigend “oooooooohhh” 🙂
Alles is nu mooi, en meestal ben ik dat wel met hem eens.
Het woordje “kapot” kent hij ook. Helaas.
Nu hij zo mobiel is kan hij natuurlijk overal bij. Ik heb geprobeerd hier een beetje gezellig te maken met Afrikaanse houten beeldjes. Vindt Andres heel erg “mooi”, en dus wil hij er altijd eens aan zitten. “Aai aai” heb ik hem ook geleerd in de hoop dat het daar bij zou blijven. Maar niet dus; de impala mist een halve hoorn en de Afrikaanse dame met kind op de rug mist haar hoofd en de daarop balancerende kruik. “Kapot” dus… Maar volgens Andres ook nog steeds “mooi”.
“Poes” is ook een van zijn woordjes, en dat zegt hij tegen alles wat beweegt. Soms is dat inderdaad een poes, maar soms ook een hond, vogel of de mug die op zijn hand zit. De naam van de buurhond, Teddy, kent hij wel en die wordt ook echt alleen voor hem gebruikt. Zijn grote vriend.
Onze grote vriend ligt inmiddels lekker in zijn bedje. Wij gaan nog een beetje genieten van deze avond en kijken stiekem alweer een beetje uit naar het weekend.
Fijne avond allemaal!!
Elske in Anderland 
Recente reacties