Elske in Anderland
* samen met Marc, Andres en Nora *
Een ziek vogeltje
Het was een rustige eerste week in Lusaka.
Marc pakte het werk weer op maar Andres en ik hebben ons leventje hier nog niet helemaal hervat. Wij zitten al een dag of 4 voornamelijk op de bank; meneertje met hoge koorts maar ook nog steeds het hoogste woord.
Veel fut had hij niet, dus zaten we veel op de bank voor tv. Dat mag als je ziek bent.
Maar steeds als ik de Teletubbies opzette moest het Bumba zijn, of Bing in plaats van de Smurfen. Een eigen willetje noemen ze dat. Maar de grootste favoriet was “twaan en vatato” (kraan en vrachtauto).
Wij kijken hier namelijk televisie via Apple TV; alles wat we op de Ipad of laptop opzoeken kunnen we op tv laten afspelen. En laat YouTube nu vol staan met filmpjes van kranen, trekkers en vrachtauto’s…. Dus zaten we samen op de bank te kijken naar (volwassen!) mensen die met speelgoed kranen, trekkers, vrachtauto’s en weet ik wat allemaal door een miniatuur landschap rijden. Ik pakte er een boek bij, dan hadden we er allebei wat aan. Maar nee, opletten moest ik! Want had ik wel gezien wat voor mooie kraan dat was!?
Na de hele week zweten, rondhangen, liters snot en veel gekuch hoopten we dat het tegen het weekend wat beter zou zijn. Maar helaas; vrijdag ochtend haalde ik een oververhit en diep ongelukkig mannetje uit zijn bed. Het was genoeg geweest; we besloten naar de kinderarts te gaan. Meteen na het ontbijt maar, want anders zouden we zo lang moeten wachten. Men werkt hier namelijk niet op afspraak: first come, first served.
We waren zelfs zo vroeg, dat de dokter er nog niet was. Eerst maar even wegen en temperaturen dan, dat is standaardprocedure. Deze gegevens worden doorgegeven aan de dokter. Andres was nat van het zweet en zag er ronduit belabberd uit, maar volgens de oorthermometer had hij een mooie 37,2 graden als temperatuur….
Toen ik hem een uurtje daarvoor uit zn bedje haalde was dat nog in de 40 graden en ik kon me niet voorstellen dat het gezakt was. Hij zag eruit als een ziek vogeltje. Gelukkig zag en voelde de dokter ook meteen dat dit niet kon kloppen en na een flinke hoestbui begon ze zorgelijk te kijken.
We werden naar de apotheek gestuurd voor een zetpil, en moesten een bloedonderzoek laten doen. Het doktersonderzoek vond Andres al niet echt geslaagd, maar toen de verpleegster 2 keer verkeerd prikte was het helemaal klaar voor hem. En voor ons ook.
Als hij nog niet oververhit was geweest, zou hij het na deze ervaring wel zijn. Het huilen en krijsen resulteerde in nog maar eens een hoestbui dus er werd een dokter bij geroepen en we besloten toch eerst die zetpil nog maar te geven.
Gelukkig kwam het daarna goed en konden de buisjes bloed naar het lab. Ze hadden meteen een infuus gestoken, zodat er bij eventueel verder onderzoek of intraveneuze medicijnen niet opnieuw geprikt hoefde te worden. Vond hij wel interessant; zo’n ingetaped handje met een buisje eraan.
We moesten 2 uur wachten op de uitslagen en na het eerste half uurtje passief op onze schoot hangen heeft hij de laatste 1,5 uur het ziekenhuis op stelten gezet.
Van een powerpil gesproken! Trap op, trap af, winkeltje leeggeplunderd en andere mensen een bezoekje gebracht. Iedereen moest weten dat we er waren 🙂
Gelukkig bleek rond de middag dat de vrees voor malaria onterecht was. OEF! Na de bezorgdheid van het ziekenhuispersoneel en het lange wachten hadden we toch onze bedenkingen….
Uiteindelijk mochten we nog een laatste keer langs de apotheek en toen naar huis.
En nu staat het aanrecht vol met antibiotica, ontstekingsremmers, neusspray, paracetamol en nog wat van die pillen. Het ene moet twee keer per dag, het andere drie. Poeders mengen met water, pilletjes oplossen of inbrengen, druppeltjes, sprays en siropen. Het ene moet na het eten, het andere ook, maar er moet minimaal 30 minuten tussen zitten. Pillen allen bij hoge koorts en na de antibiotica een yoghurtje…. Het is bijna een dagtaak en ik voel me dan ook een heuse medicijnman.
Wij plannen een rustig weekendje zodat niet alleen Andres, maar ook wij op krachten kunnen komen. De gebroken nachten zijn voelbaar. De zon is er vandaag eindelijk weer doorgekomen, de vogels fluiten in de tuin. Laat ons hier maar even liggen, het is hier goed. Vanaf maandag gaan we weer vanalles beleven, maar nu even niets.
Groetjes van ons xx
One Comment on “Een ziek vogeltje”
Geef een reactie
Recente reacties
 | Isabelle op Karibu Zanzibar |
 | Elske in Anderland op Kenia: Nairobi en Masai Mara… |
 | Berber op Kenia: Nairobi en Masai Mara… |
| Elske in Anderland op Kenia: Nairobi en Masai Mara… |
 | Jo Dufay op Kenia: Nairobi en Masai Mara… |
Elske in Anderland 
Arm ventje!
Heel veel beterschap gewenst! Hoop dat jullie dit weekend ook weer een beetje op krachten kunnen komen!
LikeLike