Zwarte vingers

Vorig weekend gingen we naar het “tuincentrum” en schaften we wat kruiden en kleur aan voor onze tuin. Eenmaal thuisgekomen moest dit natuurlijk de grond in, dus gingen we aan de slag met een schepje en twee (graaf)kranen. Andres hielp ook mee namelijk 😉
Terwijl de zon scheen en de zweetdrupjes begonnen te parelen, werden handen, kleren en Andres steeds zwarter. Dat ze altijd spreken van groene vingers snap ik niet goed; die van ons waren pikzwart. Nu hebben we een tuin voor ons huisje, maar ook nog een stukje grond achter het huisje. Er werd aan beide kanten wat geplant, en dus was ons huis ook binnen no time zwart.

Geen groene vingers dus, maar zwarte. En aangezien ik ook de spreekwoordelijke groene vingers mis, kreeg ik de nobele taak om met bezem, doek en dweil achter mijn werkmannen op te ruimen. Daarna staken we de bbq aan, hadden we wel verdiend (vonden we zelf)!

Maandag was weer Apters-dag; we bezorgden een stoeltje in de wijk Matero en gingen op de terugweg nog even langs de fabriek om bruin (stevig) papier op te halen.

Dinsdag ochtend was helemaal zen dankzij een heerlijk rustige yoga les; Towani, die de lessen geeft, was haar stem verloren 😛 Andres had het op school weer druk gehad in de zandbak, weer zwarte vingertjes.. Maar naast zandgebakjes had hij ook een muffin gemaakt voor Valentijnsdag. Hij was het er niet helemaal mee eens toen Marc en ik die wilden delen, dus hebben we elk 1/3 stuk gegeten. Zijn valentijns-kroon heeft hij twee volle dagen gedragen, zo trots was hij er op.

Woensdag hielp ik Sara bij Apters met de meet-en pas sessie. Het was een rustige ochtend, maar wel eentje met een mooi succesverhaal. Blessing, een jongetje van Andres zijn leeftijd, kwam met zijn moeder een op maat gemaakt stoeltje ophalen. We pasten het en dat was allemaal prima, alleen bleef hij op zijn beentjes staan toen we hem uit de stoel haalden.

Meestal krijgt een kind eerst een stoeltje, om rug en nek sterker te maken en daardoor zelfstandig te leren zitten. Eens dat lukt, maken we een “standing frame” waarin hun beenspieren versterkt worden, waardoor ze (zelfstandig) leren staan. En als dat ook lukt, dan kunnen we een looprekje met wieltjes maken zodat ze daar achter hun eerste stapjes kunnen maken. Maar Blessing bleek zo vast op zijn beentjes te staan, dat hij direct wegliep met ons looprekje!!!! Hij was zo blij en trots! Wij ook natuurlijk 🙂

Hoe anders was het vorige week met de 6 jarige Vanessa; afgelopen augustus probeerde ze een looprekje, en ze deed het schitterend. We maakten er dus eentje op maat, maar doordat de wieltjes op waren en het geld ook, liep de afwerking veel vertraging op. Bovendien ging de familie een tijdje de stad uit, waardoor ze pas vorige week het looprekje konden afhalen.
Nu bleek dat Vanessa in de tussenliggende 6 maanden niet meer had gestaan of gelopen; ze verplaatst zich nu kruipend. Met als verschrikkelijke resultaat dat ze geen vel meer op haar knieën heeft, de hele boel ontstoken is en ze NIET meer op haar benen kan staan. Laat staan kan lopen…. Zij moet weer helemaal opnieuw beginnen dus… Kenny is inmiddels naar een bevriende apotheker geweest om informatie en medicijnen voor haar knieën. Dat behoort niet tot onze taak, maar we konden het allemaal niet aanzien….

Donderdag was een decadente dag; met zowel een ontbijt- als een lunchafspraak 🙂
Voor Marc was het eveneens een topdag, want na lang wachten zijn eindelijk de buizen gearriveerd!!!! Andres en ik namen een kijkje, en met een wc rolletje spelen we het lossen van de buizen inmiddels ook thuis na 😀

Marc heeft het er voorlopig nog wel even druk mee, en eens ze allemaal netjes op hun plek liggen kan het echte werk natuurlijk beginnen. Dan mag hij ook daar in de grond beginnen graven; het zal weer de nodige zwarte vingers en broeken tot gevolg hebben.
To be continued.

Vandaag is het vrijdag en zit ik weer op de veranda met een kop koffie en de laptop. De boodschappen voor het weekend zijn binnen en verder staat er niet zoveel op de planning. In België wordt vandaag geproost op het huwelijk van Pieter (buurman) en Sophie; ik denk dat we er hier vanavond ook eentje op drinken. Proost!

Groetjes uit Lusaka xx