Ja hoor, weer een week voorbij. Een jaar ook; we zitten hier nu toch echt al meer dan een jaar, en ik werd afgelopen maandag ook alweer een jaartje ouder.
We hadden het zondag al een beetje gevierd met een lekkere lunch en een mooi cadeau van die lieve mannen van mij. En verder vier ik het in stukjes en beetjes: een ontbijtje met Isabel, een dinertje met Corine en een lunch met de bende…. Hoera! 😀

Op de dag zelf was iedereen weer aan het werk, en heb ik me dus ook weer nuttig gemaakt. Een ritje naar Linda Compound in Chilanga stond er op Kenny zijn planning. En dus ook op de mijne. We waren er al vaker geweest dus ik wist bij welke rotonde ik eraf moest op de mama op te pikken. Ook wist ik nog hoe we naar de compound moesten rijden, en van daar af nam mama de navigatie over. En maar goed ook. Of misschien net niet. Om een lang verhaal kort te maken kwam het er op neer dat ik op een gegeven moment bovenaan een heuvel stond en me serieus afvroeg wat ik daar precies aan het doen was met mijn auto. Er was de laatste minuten al geen pad meer, de ondergrond werd steeds slechter (lees: kuilen waar je je in kunt verstoppen en rotsblokken waarachter je je kunt verstoppen) en een hellingspercentage om U tegen te zeggen. Maar verderop werd het beter verzekerde ze me, en bovendien waren we er bijna. Dat laatste klopte, maar dat eerste niet. Mama en het stoeltje gedropt en we konden rechtsomkeert maken. Klinkt heel makkelijk, was het niet. Zwetend en (binnensmonds; Kenny zat bij me in de auto) vloekend heb ik uiteindelijk mijn auto kunnen keren. En toen dus weer die helse rit in omgekeerde volgorde. Voordeel was nu wel dat het inderdaad steeds beter werd…..

Toen ik weer een soort van gravel road onder mijn banden had en de eerste beschaving opdook, stonden er prompt twee lifters voor mijn auto. Geen idee waar die opeens vandaan kwamen maar ik had met ze te doen en dus namen we ze mee naar de beschaving. Grote dankbaarheid, want de voetbalwedstrijd begon al bijna en te voet konden ze nooit op tijd het dorp bereiken. Het is eens wat anders dan de mama’s en kindjes; twee flirtende twintigers op de achterbank 😉

Dinsdag stond er eindelijk een afspraak met een fysiotherapeute op de agenda. Mijn nek en schouders blijven hier in Zambia een probleem en december duurt toch echt nog te lang. Ze begon heel lief met massage en olie enzo, maar al snel werd het knijpen, duwen en trekken. Toen ze vertelde dat mn ruggegraat een beetje gedraaid zat vroeg ik me nog af hoe ik dat voor elkaar had gekregen. Hoe ze de draai er weer uitgekregen heeft dat heb ik vooral gevoeld. Auw. Op voorhand dacht ik dat de dry needling pijnlijk zou zijn, maar dat was het meest ontspannen stuk van de behandeling. Met frisse tegenzin deed ik mijn oefeningen en ging ik donderdag voor een tweede sessie, maar het resultaat mag er gelukkig zijn.

Andres genoot van zijn voorlaatste schoolweek voor de zomervakantie (al is het hier winter…) en van de buurkinderen (en vooral hun trampoline).

Aangezien Sara momenteel in Amerika zit, deed ik de clinic bij Apters afgelopen woensdag met alleen maar Zambianen. Het verliep dan ook heel Zambiaans; stoeltjes werden niet gevonden, waren niet gemaakt, formulieren waren kwijt of maar half ingevuld…. Daar bovenop was er een heel erg grote opkomst, en zat het wachtzaaltje constant vol. Gelukkig bleef iedereen lachen (wat zouden we hier toch zijn zonder lach!) en hebben we toch ook veel mensen kunnen helpen. Volgende week ga ik de mannen maar eens verrassen met een extra bezoekje. Even de knappe koppen bij elkaar om te zien hoe we wat gestructureerder kunnen werken. Ik geloof dat daar toch echt wat westerse invloed voor nodig is….

Marc is van de week weer mooi wat meters opgeschoten met het werk, en dus kon hij beginnen aan het voorbereidend werk op de militaire luchthaven hier in Lusaka.
Vanochtend vol goede moed die kant op, want ze hadden groen licht gekregen om te beginnen en er moest een muur gesloopt worden. Bij aankomst leek alles in orde, maar enkele minuten later ontving hij het bericht “stand down there is a presidential movement”. En als Mister President in de buurt is moet alles wijken weten we inmiddels. Maar het bericht werd al snel gevolgd door: “wait, do begin the works until the president uses the runway”. En dus ging de muur net na 7 uur deze ochtend tegen de vlakte. Marc veegde zijn handen af en was blij met de snelle actie, toen hij het bericht ontving: “wait, do not begin breaking the wall”. Eieren na pasen of vijgen na de maaltijd; Marc kan het niet zoveel schelen want zijn werk is toch maar mooi gedaan. En ik denk niet dat de president er veel last van heeft gehad….

Niet zoveel foto’s deze week, na de overload aan foto’s van vorige week.
Er is gewoon niet zoveel schokkends gebeurd, en bovendien deed ik de afgelopen week mee aan een leuke foto challenge waarvoor ik elke dag een opdracht kreeg. Zo moest ik een foto maken van een weerspiegeling van mezelf, eentje in het donker, een close up van een op het eerste zicht niet zo bijzonder iets…. Er is nog veel werk aan mijn fotoskills en creativiteit vrees ik, maar desondanks heb ik er heel veel lol mee gehad!

Fijn weekend allemaal xx