“In de kantie”

Er zit een vogeltje op de vensterbank, nieuwschierig tikt het met zijn snaveltje tegen de ruit. “Kom maar binnen” wil ik bijna zeggen, maar in plaats daarvan ga ik naar buiten.
Er staan simpele, opvouwbare kampeerstoelen. Je ziet ze hier overal; handig en het zit ook nog wel lekker. Het terras is klein, maar nu nog heerlijk in de schaduw.

Zo klein als het terras is, zo groots is mijn uitzicht. Honderd meter beneden mij strekt de Kafue Rivier zich uit. Ik zie iets blinken en pas als ik heel goed kijk ontdek ik dat er een visser aan de overkant op de oever staat. Hij lijkt zo groot als een kikker, maar dat zal de afstand wel zijn. Waar ik hier slechts 3 dagen zal zitten op ons terrasje, staat hij daar waarschijnlijk dag in dag uit. In de brandende zon tussen slangen, krokodillen en nijlpaarden. Een mens moet iets doen om eten op tafel te krijgen. Wat een simpel leven hier; een hutje, een hengel en hopelijk een paar bananenbomen of wat groenten/fruitplanten. Vee misschien ook, wat geitjes of koeien voor eigen consumptie of voor de handel. En verder alleen heuvels, bomen en de eerder genoemde beesten dus. Het moet hard zijn. Denk ik. Maar toch zijn ze gelukkig. Denk ik.

Ik ben het vogeltje dankbaar dat het mij naar buiten heeft gelokt. Die afwas loopt niet weg en er is nu nog schaduw. Iets minder blij was ik toen het vogeltje vanochtend om 6 uur met 3 vriendjes hetzelfde spelletje speelde. Maar ze vinden de spiegelramen nu eenmaal mooi. Beetje indruk maken op zichzelf en elkaar. Voor ons betekende het een extra vroege start van een mooie dag.

Want het moge duidelijk zijn: we zijn (alweer) “in de kantie”. Oftewel op vakantie. Andres houdt ervan, hij vergeet alleen steeds opnieuw dat er bij “in de kantie” gaan meestal ook een eerder lange autorit hoort. En die vindt hij toch echt minder geweldig. Maar gelukkig zitten we op maar een goede 3 uur rijden van Lusaka. Zonder Marc zijn nieuwe begrenzer in de auto kan het ietsje sneller, maar veel scheelt het niet.

We zitten dus aan de Kafue Rivier, in Mount Hermon Safari Cottages. Waren we eerder dit jaar met Jan en Lina ook al eens geweest en we hadden nog een gratis nachtje van hen tegoed. Doe je niks aan zoiets, en dus zitten we hier weer.

Vanochtend gingen we eerst naar de playground, die we vorige keer hadden genegeerd. Jammer eigenlijk want het is een hele leuke speeltuin. Maar nu dus volop tijd om dat goed te maken.

We maakten ook een boottochtje door al het natuurschoon. Andres vond het hartstikke interessant, vooral zijn zwemvest met schildpad erop. Maar ook de aapjes en nijlpaarden onderweg waren leuk. En niet te vergeten de flamingo’s die her en der in de bomen zaten. Geen echte roze op 1 poot, eigenlijk waren het gewoon reigers. Maar flamingo’s klinkt wel zo gezellig vond Andres.

Die laatste mag niet klagen de laatste weken. Toen school stopte omdat ook juffen wel eens “in de kantie” willen, vreesden we het zwarte gat. Geen spelende kindjes maar hele dagen thuis met mem, arm kind. Gelukkig bedacht een andere moeder dat 8 weken geen kindjes toch wel heel sneu was, en zij stelde haar tuin beschikbaar voor een vakantiekamp. Eigenlijk zijn het gewoon buitenspeelochtenden in haar tuin, maar met begeleiding/toezicht.

En er werd gespeeld; hutten bouwen, parcours bouwen om met de loopfietsjes overheen te sjeezen, spelen met water en modder, trampoline, glijbaan en andere pret. Ze maakten zelf pizzadeeg dat op een kampvuurtje gebakken werd. De acrobaten van Circus Zambia kwamen langs en er waren vooral heel veel kindjes. Andres heeft genoten, hij had het er de hele tijd over en was steeds moeilijk te overtuigen om mee naar huis te komen.

Van een huis gesproken; het huis, maar vooral de tuin van de gastmoeder was indrukwekkend! De tuin is namelijk een soort mini gamepark, vol impala’s, waterbuck en parelhoenders (wist je dat die ook wel stipkippen worden genoemd?! Vind ik zo leuk! Maar dat terzijde). De pret begon dan ook al ’s ochtends als we de poort door reden; gingen we samen, als echte rangers, op zoek naar alle beestjes.

Maar nu zijn we dus “in de kantie” en kunnen we op zoek naar groter wild. Wordt vervolgd! xx