Weer en verkeer

Ik heb er al eens eerder een blog aan gewijd (https://wordpress.com/post/zambiandres.wordpress.com/219): autorijden in Zambia.

Nu mag ik tegenwoordig niet teveel meer klagen over de rijstijl van de Zambiaan; ik heb veel van ze overgenomen vrees ik. Zelf was ik me er iets minder van bewust, maar toen we afgelopen jaar visite uit Nederland en België over de vloer hadden, hoorde ik iets te vaak verraste (bange?) kreten van de achterbank. Of werd er naar het handvat gegrepen. Oeps. Maar als ik alle – ooit geleerde – regels in acht neem dan blijf ik gewoon stilstaan in town. En dus doe ik lekker mee met het verkeer, doe je in Amsterdam op de ring toch ook?!

Maar autorijden dus. Gaat best prima hier, we mogen echt niet klagen. Zo lang je dus lekker “meedoet” 🙂 Ik maak veel ritten voor Apters, altijd begeleid door de Zambiaanse Kenny.
Van hem heb ik veel geleerd over de verkeersregels hier. Zo schijn je een rood licht te mogen negeren als je linksaf moet slaan èn daarbij niemand hindert. Slaat natuurlijk helemaal nergens op, als de politie je ziet moet je gewoon een boete betalen. Maar toch doen alle Zambianen het. Alsof ze het gewoon onderling afgesproken hebben. En weet je, het is ook gewoon heel handig; waarom wachten als er toch niemand aankomt? Dus ik heb me deze regel ook al eigen gemaakt (tot grote frustratie van Marc). Werkt prima!

Soms is het hele verkeer wel een beetje frustrerend echter. En ze doen ook heel veel ècht domme dingen. Als er file ontstaat doen ze er gewoon een schepje bovenop door ook bermen en andere “beschikbare” ruimte te gebruiken. Met als gevolg dat ze elkaar nog meer vastrijden en nog meer chaos en stilstand creëren. Ik zal jullie mijn frustratie besparen, maar begrafenisstoeten zijn het ergst. En laat ik nu net elke dag langs de grote begraafplaats moeten rijden om Andres van school te halen (alarmlichten aandoen en meerijden in de stoet werkt vaak nog het beste. Niet zo netjes he, i know. Maar geduld is niet mijn schoonste deugd)….

Vorige week stond ik voor het stoplicht aan te schuiven; er waren 2 (onzichtbare) vakken: eentje voor rechtdoor en eentje voor rechtsaf. Meestal wordt er dus netjes voorgesorteerd.
Zo ook deze keer, maar een van de twee chauffeurs nam het nogal ruim met zijn “vak”, waardoor de tweede er niet meer goed naast paste. In plaats van de (hier alom geliefde) claxon te gebruiken of desnoods een middelvinger, rijdt de meneer zich gewoon met een slakkengangetje vast tegen de andere auto. Onder een luid gekraak en gekras stopt hij naast de andere chauffeur waarop beiden hun raampje opendoen om te bespreken wat er juist gebeurde en hoe nu verder. Ik stond er achter en keek ernaar. Er was weinig beweging te bespeuren bij mijn voorgangers, dus toen het licht erna weer op groen sprong besloot ik “op z’n Afrikaans” een derde rij-vak open te gooien. Anders had ik daar waarschijnlijk nu nog gestaan.

Maar echt spannend wordt het pas als het regent. Als de sluizen opengaan is het opletten geblazen; er is vaak geen wegmarkering, er lopen zeer diepe drainages naast het wegdek of anders is de weg aan de zijkant op zijn minst afgebrokkeld met iets teveel hoogteverschil om goed te zijn voor een gemiddelde autoband. Binnen no-time staan de wegen ook blank waardoor potholes, drainages en ander ongemak niet meer zichtbaar is. Bovendien zijn de buien vaak van zo’n orde dat de ruitenwissers het niet aankunnen en er überhaupt niets meer zichtbaar is.

Je zou dus kunnen denken dat het logisch is dat je je rijstijl – en vooral snelheid – hier een beetje op aanpast. Maar zo niet in Zambia. Oké, een deel van de bevolking slaat alles dicht bij een enkele regendruppel. Maar over het algemeen hebben ze een groot geloof in God – en daarmee in een goede afloop van hun rit….

We zien hier dus veel auto’s vastzitten in de drainages als het weer eens regent. Botsingen groot en klein zijn schering en inslag. Maar hoe deze meneer zich – op de kop – in de drainage gewerkt heeft vraag ik me nog steeds af. Ik vind het een hele kunst, maar ben blij dat ik geen idee heb hoe het hem gelukt is. Ik heb daar namelijk helemaal geen behoefte aan.

Mijn eigen ongelukje van onlangs was dan ook niet mijn eigen schuld. Ik reed van een erf af en stopte voor een auto alvorens in te kunnen voegen op de weg. De chauffeur achter mij wilde hetzelfde doen, maar haar slipper bleef aan het gaspedaal hangen waardoor ze per ongeluk een stoot gas gaf. En dus mijn kofferbak in reed.

Best onhandig zo zonder kofferbak, maar we regelden het via de Zambiaanse verzekering en dat gaat nogal… tsja, Zambiaans…! Bezoekjes aan meneer politie, verzekering, heuse foto-shoots voor mijn auto, brieven moeten schrijven, verschillende aangesloten garages moeten afrijden voor offertes van de herstelwerken… Ik zou er een blog over kunnen schrijven, maar dat doe ik niet. Het zou teveel frustratie oproepen.

Ondertussen heb ik een handige Harry gevonden die de deur weer bruikbaar gemaakt heeft. En de herstelling gebeurt over een week of twee; als ik weer lekker in België zit.
Want ondanks alle frustratie en ongemakken onderweg, kan ik m’n autootje niet zo lang missen 🙂

Rijd voorzichtig allemaal! En fijn weekend, ik heb gehoord dat het eindelijk (een soort van) BBQ weer wordt!!

xx uit Lusaka

P.S. ik heb het een soort van druk met nog allerlei dingetjes moeten/willen doen voor ik naar België ga… 😉 Maar we doen hier ook nog gewoon hele leuke dingen, zoals paaseieren zoeken!