* samen met Marc, Andres en Nora *
Waar begin je na zo’n lange radiostilte? Ik kan niet zeggen dat er niets gebeurd is sinds mijn laatste blog, maar ik was geloof ik iets teveel bezig met zwanger zijn, acclimatiseren, bevallen en de kraamweken om iets op papier te krijgen.
Laat ik maar beginnen in april….
Twee dagen voor we het vliegtuig namen zaten we nog een paar dagen in Muchichili Safari House; lekker een weekendje met vrienden aan de Zambezi Rivier! Nog even genieten van Zambia voor we ons weer onderdompelden in de Belgische leefwereld.
Maar daarna was het toch echt zover; midden in de nacht namen Andres en ik het vliegtuig dat ons via Harare en Kigali naar Brussel bracht. De volgende avond waren we weer in De Klinge en bij thuiskomst maakte ik het huis weer gebruiksklaar en meteen ook babyproof. Koffers werden uitgepakt, kasten ingericht en dat allemaal met een dikke buik en flinke jetlag…. Ik weet niet waar ik het meeste last van had; mijn eigen jetlag of die van Andres 😉
We vierden Andres zijn 3e verjaardag en ik had de nodige bezigheid met banken, verzekering, geboortekaartjes, garage en bezoekjes aan de gynaecoloog. Andres kreeg twee keer bronchitis en miste papa. Ik had harde buiken en voorweeën. Heel gezellig allemaal. Gelukkig kregen we ook heel gezellige logees en visite, konden we weer socializen met vrienden en familie hier en had Andres het naar zijn zin op school! Zo kwamen we de 6 weken zonder Marc door.
Na zijn thuiskomst was het wachten op baby-zusje. En die had geen haast. Wij stiekem wel een beetje, aangezien Marc maar 4 weken in het land zou blijven. Gelukkig snapte de gynaecoloog dat en zo kwam Nora toch al op 7 juni om 20.34 ter wereld in Sint Niklaas!
De eerste weken zaten we dan ook in onze baby-bubbel, al moest er toch ook weer een en ander geregeld worden voor de terugkeer. Want hoe klein ook; Nora moest natuurlijk een eigen internationaal paspoort hebben voor de vlucht naar Zambia.
En zo zaten we dus bij de fotograaf met een 3 weken oude baby; “de ogen moeten open, mond dicht, beide oren zichtbaar en er mag niets van de mama/papa zichtbaar zijn op de foto”. Right…. Niet gemakkelijk, kunnen we inmiddels vertellen. Maar moeilijk gaat blijkbaar ook.
Moeilijk was het ook om – alweer – afscheid te nemen van Marc. Het alleenstaand moederen over Andres was af en toe pittig, nog zo’n monstertje erbij en een lichaam dat aan diggelen ligt door een bevalling maakt het niet makkelijker. Nora hield me flink bezig met de borstvoeding en huilen deden beide kinderen vaak synchroon. Af en toe zorgde dat voor een stress momentje maar ook dat hebben we overleefd.
Ik deed het ook niet helemaal alleen, want mijn lieve moeder kwam een paar dagen logeren en helpen, opa en oma deden wonderen met Andres, die laatste mocht gaan spelen en eten bij vriendjes, er werden schotels met eten aan de deur afgeleverd voor ons…. Kortom: we zijn heel erg in de watten gelegd!!
De vlucht ging verbazingwekkend goed (vooral als je bedenkt dat Nora bij de gate in Brussel heel Zaventem bijeen krijste en wij ons met zweet op het voorhoofd afvroegen hoe we het ooit zouden overleven). Kinderen hebben gegeten en geslapen en nu zitten we dus weer in ons oude vertrouwde Sugarland! Voorlopig doen we het nog lekker rustig aan, ik geef mezelf nog een beetje ouderschapsverlof. En terwijl de koffers nog niet allemaal uitgepakt zijn kunnen we waarschijnlijk binnenkort alweer inpakken…. Maar daarover later meer!
Liefs uit Lusaka
Eerst en vooral dikke proficiat aan de ouders!!!! Wederom een mooi verhaal om te lezen,,, ik wacht vol spanning op het volgende,, Vele lieve groeten Benny en Isabelle
LikeLike