Wij hebben het warm

De heer des huizes maakt lange dagen. Hij vertrekt in het donker en komt in het donker thuis. En nee, het is hier geen winter. Sterker nog; de zomer staat voor de deur en dat zullen we weten. Het is warm, om niet te zeggen heet, en dan is het nog niet eens oktober.

Andres zijn witte haar steekt de laatste dagen dus extra af tegen zijn rode gezichtje. Want warm of niet; er moet gevoetbald/geschommeld/gerend/ge”werkt” worden!
Meestal met een pet op, want die beschermt tegen de zon. Maar die maakt ook dat zijn haar aan zijn hoofd plakt van het zweet. Dus rood aangelopen van de inspanning en nat van het zweet. Zo brengen wij hier onze dagen door.

Als de hitte te veel wordt trekt Andres zich terug in de schaduw, alwaar hij hele kubieke meters grond verzet.
Die grond plakt lekker in het zweet, en zo zet ik ’s avonds een “echte Zambiaan” onder de douche. Om later weer fris en blank in bed te kruipen 🙂
Daar laten we de airco zijn werk doen om te voorkomen dat het proces opnieuw begint (zonder modder dan, al zou Andres dat zeker meenemen naar bed als hij mocht).

Ikzelf heb het ook rustig, zoals dat heet. Maar stiekem zijn een 3,5 jarige en een 4 maander helemaal niet zo rustig als het lijkt. Ook best wel eens zweten dus.
Maar dat is allemaal met veel liefde dus daar genieten we ook wel heel erg van.

Het werk voor Apters doe ik ook met veel liefde, maar dat staat nu op een laag pitje.
Ik kan Nora namelijk niet een hele ochtend alleen laten, want als ik niet thuis ben is er geen eten. En eten doet ze heel graag, ik laat in het midden van wie ze dat heeft 😉

Meenemen naar daar, dacht ik nog. Lekker Afrikaans; kind in de doek en gaan! Maar toen dacht ik eens aan al die zieke kindjes die we vaak in de clinic zien, de snotbellen vliegen ons om de oren. Aangezien Apters zich op het domein van UTH (het grootste ziekenhuis van Lusaka) bevindt, zien we ook veel kindjes die opgenomen zijn in het ziekenhuis. En dus tijdelijk in de buurt zijn en van die gelegenheid gebruik maken.

Maar die liggen meestal niet voor niets in het ziekenhuis. Soms in hun opname gerelateerd aan hun handicap of komt het door ondervoeding. Maar vaak is het ook een of andere vervelende ziekte. En daar wringt het schoentje; ik wil ons meisje niet in contact brengen met God weet welke ziektes allemaal. Bovendien zijn veel van de kinderen niet gevaccineerd, en is Nora nog niet genoeg beschermd. Na een gesprek met de kinderarts wist ik zeker dat het geen verstandig idee was om Nora mee te nemen naar Apters.

Dat betekent dus geen clinics meer voor mij! En dat doet toch wel een beetje pijn, zeker nu ik weet dat ons vertrek nadert….
Gelukkig kan ik ze vanop afstand toch ook nog wel helpen met papierwerk, emails en fondsenwerving. Zo maak ik me toch nog een beetje nuttig nu ik hier nog ben.
En ik heb er inmiddels ook voor gezorgd dat ik niet helemaal vergeten word bij Apters.

Toen de verbouwingen er eindelijk op zaten en het interieur ter sprake kwam hebben we de mannen kunnen overtuigen om alles wit te schilderen; kleur zouden we wel aanbrengen door muurdecoratie her en der. Je wilt echt niet weten hoe het gebouw eruit had gezien als we de mannen hun gang hadden laten gaan 🙂

Inmiddels fleurt een muurschildering de clinic-room op maar verdere decoratie was er nog niet van gekomen. Sara en ik bedachten echter al lang geleden dat we in de wachtruimte handafdrukken zouden laten plaatsen door werknemers, vrijwilligers, moeders en kinderen.
Dat zou een leuk en speels kleuraccent geven! Maar omdat handafdrukken nu eenmaal niet op de muur verschijnen zonder dat er iemand verf haalt en opdracht geeft, was dat er nog niet van gekomen.

Nu zowel ik als Sara op het punt staan Zambia achter ons te laten, vonden we het hoog tijd om ons idee tot uitvoering te brengen. En zo geschiedde; het begin is er!

Wij maken ons klaar voor een weekendje family-time. Zwemmen, chillen en bbqen ofzo. Al hebben kinderen vaak minder gevoel voor chillen. De onze toch….

Fijn weekend allemaal xx