Elske in Anderland
* samen met Marc, Andres en Nora *
De eerste maand in Niamey
De eerste maand in Niamey zit erop!!
Het was al donker toen we hier op 28 februari landden. Gelukkig stond er een Denys-delegatie klaar op de luchthaven voor enige bijstand want we hadden natuurlijk nog geen lokaal geld en geen idee van het hoe en wat.
In het donker was er niet zo heel veel te ontdekken onderweg, of misschien waren we gewoon te moe. Na een heerlijke ovenschotel doken we zo de opgemaakte bedden in, waarvoor nogmaals dank.
De eerste dagen vulden we vooral met het bezoeken van huizen en zoeken naar een inboedel. Maar ook met een doktersbezoek, aangezien Nora ziek werd. Want hoge koorts in Niger doet toch wel wat alarmbellen rinkelen. Gelukkig bleek het gewoon een van de kinderziekten; die kunnen we dan maar weer afstrepen.
Aan de huizenjacht en het inrichten ervan wijd ik binnenkort een blog. Don’t get me started. Maar na bijna een maand geprofiteerd te hebben van het huis (en de koelkast, de kennis over Niamey, de vrienden….) van Charles en Cilia, staan we nu dan eindelijk op eigen benen.
We hebben een bank, bedden en sinds gisteren ook een eettafel. Eigenlijk hebben we meer niet dan wel, maar het lukt prima. Of toch redelijk 😉
Door gebrek aan bergruimte in de keuken staat het servies namelijk op de wasmachine. Behalve als we een wasje moeten draaien, dan verhuist het tijdelijk naar de koelkast, die eigenlijk te hoog is voor het wegzetten van spullen. Dat soort dingetjes. Maar goed, dat zijn luxeproblemen.
Kunnen we ons best permitteren trouwens, aangezien we hier in Niamey miljonair zijn.
1000 Centraal Afrikaanse Francs zijn ongeveer 1,5€ dus dat telt lekker door 🙂
Wel redelijk frustrerend is het dat we als nieuwbakken miljonairs heel moeilijk aan ons geld kunnen. Zit je dan met al die miljoenen op je bankrekening!
We gingen laatst boodschappen doen. Kinderen bleven bij Charles en Cilia, moeders en vaders hadden er zowaar zin in.
De bedoeling was om eventjes langs het Grand Hotel te rijden en daar geld af te halen, met de kaart betalen is namelijk geen optie, en dan door naar de betreffende winkels. Maar toen de 3 automaten bij het Grand Hotel òf leeg waren, òf offline, moesten we al een hulplijn inschakelen. Die wist ons te vertellen dat er bij hotel Terminus, iets verderop, ook een automaat was. Maar natuurlijk was die ook leeg.
Hij escorteerde ons naar hotel Gaweye alwaar de boel ook niet naar behoren bleek te werken. Uiteindelijk hebben we gelukkig via Denys iets kunnen regelen, maar inmiddels waren de kinderen wakker, vervelend, hongerig enz. en dus keerden we zonder boodschappen – en lichtelijk gefrustreerd – huiswaarts.
We moeten er nog een beetje aan wennen, net zoals aan het verkeer.
De belangrijkste wegen zijn hier geasfalteerd, de rest niet. Dat is een beetje stoffig, maar verder wel leuk zo door het zand hobbelen. Ik heb weer een RAV4 op de kop getikt dus prima zo! Minder prima vind ik het verkeer an sich; van hoffelijkheid in het verkeer is er geen sprake en de weg wordt gedeeld met veel brommers en andere tweewielers, ezels met karren, kamelen (of dromedarissen? Door de vracht op hun rug heb ik nog geen bulten kunnen tellen) en mensen met karren. En ook zonder karren. En iedereen doet maar gewoon waar hij zin in heeft, totaal geen rekening houdend met mij en mijn RAV4.
Gelukkig doet de airco het. Want mensen het is hier warm. Vond ik stiekem de eerste dag al, maar inmiddels is het al flink opgewarmd en zitten we aan zo’n 42 graden overdag. Wordt nog warmer, dus leve de airco. Ik roep de hele dag “il fait chaud” tegen iedereen die het maar horen wil. Ook omdat dat een van de weinige parate zinnetjes in mijn vocabulaire is. Want ja, die taalcursus…. Dat is er nog niet helemaal van gekomen vrees ik.
Gelukkig red ik me aardig bij het groentekraam, ik duik gewoon wat langer in mn portemonnee om geld te zoeken (terwijl ik stiekem heel hard probeer te bedenken hoeveel sept mille quatre cent soixante-dix precies is. En welke briefjes en munten ik daarvoor nodig heb).
Wie er ook last heeft van de taalbarrière is Andres. In het begin probeerde hij stug in het Engels en/of Nederlands, maar dat heeft hij min of meer opgegeven. Gelukkig was er Harald om mee te spelen, die gewoon Vlaams verstaat 🙂
Maar toch had hij er last van. Dat merkten we vooral toen we bij de ambassade waren om ons in te schrijven. Want natuurlijk stonden er dingen op die formulieren die wij niet snapten. Toen de mevrouw opperde dat we ook in het Engels om vertaling konden vragen ging er opeens een spraakwaterval open daar tussen ons in. Andres heeft de mevrouw 15 minuten lang van alles verteld om daarna voldaan in slaap te vallen. In de ambassade 😉
We denken dat de overgang naar de nieuwe school om die reden zo gemakkelijk gaat. Ok en misschien ook doordat de verveling was toegeslagen.
Deze week is zijn eerste week op de American School en op een hele korte kennismaking na waren zowel de school, de juffen en de kinderen nieuw voor hem.
En toch waren er geen traantjes, die eerste dag(en). Hij vindt het leuk en praat ze de oren van hun hoofd.
Net zoals ik nu bij jullie, sorry daarvoor. Er is alleen zoveel te vertellen!
Het kwam er alleen niet helemaal van. Ik wilde namelijk eerst snel de blog een beetje opfrissen; nieuwe look en een beetje orde en overzicht. Maar zoals jullie kunnen zien is dat nog niet gelukt. Wordt aan gewerkt. Komt (ooit) weer goed. Hoop ik.
Liefs uit Niamey xx
6 Comments on “De eerste maand in Niamey”
Geef een reactie
Recente reacties
 | Isabelle op Karibu Zanzibar |
 | Elske in Anderland op Kenia: Nairobi en Masai Mara… |
 | Berber op Kenia: Nairobi en Masai Mara… |
| Elske in Anderland op Kenia: Nairobi en Masai Mara… |
 | Jo Dufay op Kenia: Nairobi en Masai Mara… |
Elske in Anderland 
Hey leave,wat wer in belibbenis,bliuw dy folgjen.Wat dy bolg oanbelaget is my goed genôch!!!
Dikke tút
LikeLike
Geweldige ervaring Elske en knap om dit met 2 kleine kinderen allemaal te doen. Zal echt niet altijd spannend zijn en een en al avontuur. Maar jou verhaal laat wel zien hoe krachtig jij bent en er ook samen met je gezin van kunt genieten. Veel succes met de verdere ontdekkingen
LikeLike
Ahh lief Ine! En we laten het op ons afkomen, komt het vast goed. Alleen al twee keer met Nora bij de dokter gezeten en dan is mijn chill wel even weg hoor 😉 En wil ik hier even niet zijn. Gelukkig viel het beide keer mee
LikeLike
Hey Elske,
Wat een belevenissen zeg! Ik snap dat je spontaan in de stress schiet bij een zieke Nora! Dan is een opnieuw vreemd land waar je de taal niet kent meer dan ellendig.
Fijn dat het nu weer beter met haar gaat!
Je maakt wat mee als nieuwbakken inwoner van Niger. Hoe noem je ze eigenlijk? Geen Nigerianen gok ik, want die wonen in Nigeria. Pfff 😅.
Ik hou van warm weer, maar 42 graden…….. Dat is wel meer dan “il fait chaud”. Dat is meer “je suis cuit” of iets dergelijks.
Wat een gemartel bij de flappentap zeg! Naar de bank zelf gaan is geen optie om wat miljoenen van je rekening te halen? Snap dat je hard moest nadenken bij de groentenkraam. Als ik in het buitenland ben en ik snap de prijs niet vraag ik altijd of ze het even op een papiertje willen schrijven. Scheelt mij een hoop hoofdbrekens. Zat nu ook al hardop te tellen hoeveel je nu eigenlijk moest betalen. Hihihi.
Leuk dat je zoveel te vertellen hebt! Bestook ons maar flink met verhalen en foto’s!
Wat worden Andres en Nora al groot!
Hoop snel meer van je te lezen!
Liefs uit Zwolle,
Ilona
LikeLike
Hey Elske,
Wat een belevenissen zeg! Ik snap dat je spontaan in de stress schiet bij een zieke Nora! Dan is een opnieuw vreemd land waar je de taal niet kent meer dan ellendig.
Fijn dat het nu weer beter met haar gaat!
Je maakt wat mee als nieuwbakken inwoner van Niger. Hoe noem je ze eigenlijk? Geen Nigerianen gok ik, want die wonen in Nigeria. Pfff 😅.
Ik hou van warm weer, maar 42 graden…….. Dat is wel meer dan “il fait chaud”. Dat is meer “je suis cuit” of iets dergelijks.
Wat een gemartel bij de flappentap zeg! Naar de bank zelf gaan is geen optie om wat miljoenen van je rekening te halen? Snap dat je hard moest nadenken bij de groentenkraam. Als ik in het buitenland ben en ik snap de prijs niet vraag ik altijd of ze het even op een papiertje willen schrijven. Scheelt mij een hoop hoofdbrekens. Zat nu ook al hardop te tellen hoeveel je nu eigenlijk moest betalen. Hihihi.
Leuk dat je zoveel te vertellen hebt! Bestook ons maar flink met verhalen en foto’s!
Wat worden Andres en Nora al groot!
Hoop snel meer van je te lezen!
Liefs uit Zwolle,
Ilona
LikeLike
Het zijn Nigerezen! 🙂
Wat een leuke reactie, bedankt!
Er komt nu weer regelmatiger een blog online, dus hou het in de gaten!
Groetjes
LikeLike