Elske in Anderland
* samen met Marc, Andres en Nora *
De boom in
Ken je dat gevoel dat je bekeken wordt? Dat je zou zweren dat er iemand naar je zit te kijken, je voelt de ogen in je rug prikken? Had ik van de week.
Na alweer een warme dag lag de oudste in bed en de jongste zat bij Marc op schoot te schateren van het lachen. Nog niet direct klaar voor bed schatte ik in, dus ik zag mijn kans en dook om half 9 ’s avonds in het zwembad. Klinkt eleganter dan het was, maar ik sprong dus in het water. Zodra ik bovenkwam en me verder richting overkant schoolslagde, voelde ik ze prikken.
In mijn rechterooghoek zag ik iets bewegen, en toen wist ik eigenlijk al meteen wie mij in het vizier hadden. Zo nu en dan wierp ik een blik opzij en zag ik een hoofd wegduiken.
Het duurde nog tot het derde baantje, toen ik een vriendelijke BONSOIR naar hen uitsprak, voor ze echt tevoorschijn kwamen. Zes man sterk, in de mangoboom van de buren.
Ze hoeven maar een rimpeling in het water te horen of ze zitten in die boom; de buur(t)kinderen. Nu vind ik het idee van zoveel ogen op mij gericht niet direct prettig, zeker niet aangezien mijn zwempak nog onderweg is in de luchtvracht.
Een hemdje en een ietwat kuise onderbroek bedekken evenveel, maar het voelt toch niet helemaal hetzelfde. Maar ach, het zijn ook wel schatjes zo samen op die tak. Er heeft iemand een zakje nootjes mee dus ik voel me zelfs een beetje vereerd dat ik hun avondvermaak ben.
De brutaalste van de hoop vraagt waarom ik zwem, het is al donker. Waar mijn baby is, wil zijn kleinere metgezel weten. Als ik ze uitleg dat ik het ontspannend en verkoelend vind na een lange dag, en dat Nora bij haar papa is, zijn ze tevreden en kijken in stilte verder. Ik trek nog wat baantjes en kijk naar de lucht. Pikdonker met een kleine maansikkel en vrijwel geen ster te zien. Zal het stof wel zijn.
Ik besef weer even hoe bijzonder het allemaal is.
Wie had jaren geleden kunnen denken dat wij ons nu voor de tweede keer in een Afrikaans land aan het settelen zouden zijn. Helemaal opnieuw beginnen in een – voor ons – vreemd land.
Dat alles hier anders is dan in België en Nederland snappen jullie vast. Maar ook zo anders dan in Lusaka! En datzelfde Lusaka zit nog zo onder mijn huid. Ik mis het.
Maar tegelijkertijd probeer ik zoveel mogelijk van Niamey en Niger te leren kennen. Me in te burgeren en me thuis te voelen. Gaat niet in 1 2 3 weet ik inmiddels, maar we zijn op de goede weg. We vinden langzaamaan een ritme en het huis vult zich stukje bij beetje met meubels. Er is nog steeds een deel onderweg dus foto’s houden jullie nog van me tegoed.
Als de luchtvracht hier straks is hebben we bovendien weer veel persoonlijke spulletjes om ons heen, die het niet alleen gezelliger maken maar ook meer “van ons”.
Moet hij wel ooit eens aankomen in Niamey natuurlijk, want eventjes was onze luchtvracht van de radar verdwenen; wel vertrokken in Lusaka maar nooit aangekomen in Addis Ababa.
Bleek dat onze luchtvracht in Johannesburg (Zuid Afrika) stond, maar dezelfde avond nog zou vertrekken. Naar Niamey, zou je dan denken.
Maar nee hij ging eerst nog naar Lagos. Ik verstond eerst Laos (Azië) maar gelukkig blijft hij in Afrika. Ik kan alleen maar hopen dat het bedrijf dat de verzending regelt niet in de war is met buurland Nigeria, waarvan Lagos de hoofdstad is.
En zo zijn er nog een aantal kopzorgen. Of tenminste, dingen die ik niet in de hand heb en moet afwachten. Niet mijn sterkste punt en het creëert vooral chaos in mijn hoofd.
Ik trek nog een baantje en begeef me dan naar het trapje. Met een laatste “bonne soirée” neem ik afscheid van de boomkinderen. Het zweet en zand van de dag zijn weer afgespoeld en bovenal is de chaos in mijn hoofd weer tot rust gekomen. De boom in met die kopzorgen!
Liefs uit Niamey xx
Elske in Anderland 
Recente reacties