Picture Perfect Puglia

Na twee uur en tien minuten vliegen is het normaal tijd voor ons eerste charmeoffensief naar Andres toe; iets lekkers, een pakje fruitsap van de stewardess of we halen de Ipad tevoorschijn. Daar was nu geen tijd voor. Nadat Andres ons eerst duidelijke instructies gaf over de veiligheid (geleerd van stewardessen en de safety card) en we discussieerden over hoe de piloot wist waar Italië lag en wat er zou gebeuren als hij in slaap zou vallen, was het tijd om iets te eten. Toen het eten op was en we het Tui inflight Magazine “uit” hadden was de daling reeds ingezet en zochten we schepen in de zee. Die werden steeds groter en we zagen ook allemaal eilanden. Toen dat saai begon te worden lichtte het lampje van de gordels op en landden we nog geen 15 minuten later op Brindisi Airport. We hadden gewoon geen tijd om ons te vervelen!! Een heel verschil met de lange afstandsvluchten van de laatste jaren.

Het is al een jaar of 10 geleden dat ik, als nieuwbakken reisagentje, afzakte naar Puglia; “de hak van de laars” van het Italiaanse vasteland. En het was liefde op het eerste gezicht. Bij terugkomst was het niet moeilijk om Marc er met mijn foto’s en verhalen van te overtuigen dat dit een perfecte vakantiebestemming zou zijn voor ons. Alleen kwam het er maar nooit van. Het plan bleef, maar onuitgevoerd.

Tot we Zambia verlieten, en met ons de zes Italiaanse collega’s waar Marc intensief mee samengewerkt had. Die uit Puglia kwamen en ons al zo vaak uitgenodigd hadden. We zagen ons kans en boekten.
Pino, the leader of the gang, stond ons op te wachten op de luchthaven en escorteerde ons zowaar tot in hotel Torre Cintola. Eigendom van zijn familielid; altijd handig als je connecties connecties hebben 🙂

Het hotel is modern, de kamers zijn ruim en mooi. De twee zwembaden hadden grote aantrekkingskracht op enkelen onder ons dus daar brachten we de eerste dag door. Het grote zoutwaterzwembad heeft een langzaam aflopende bodem waardoor Nora kon zitten en rondkruipen in het ondiepe en Andres hem iets verderop tussen de aqua-aerobicsende hipsters en bejaarden kon voegen. Dikke pret natuurlijk en na ook een bezoekje aan het rots-strand van het hotel besloten we de dag met een ijsje in de gelateria.

Hoewel het een heerlijk begin van de vakantie was, volgden we op dag twee onze innerlijke drang om iets van de omgeving te zien. We toerden naar het mooie Monopoli om heerlijk te slenteren door de straatjes en onze eerste pizza te verorberen.
We sloten de dag af aan het (betalende) zandstrand Lido Il Macchie voor wat schep- en plonsplezier.

De volgende dagen vulden we met meer leuke uitstapjes, afgewisseld met zwempartijtjes en rustmomenten. Andres ging op avontuur in het “Indiana Park” in Castellana Grotte. Heel stoer met een harnas en helm! Toen het zekeren helemaal lukte mocht hij na de twee kinderparcours verder voor het echte werk. Soms was het best spannend, maar hij ging ervoor! En aan het einde werd hij altijd beloond met een kabelbaan om naar beneden te roetsjen. Natuurlijk lukte het zekeren voor de laatste kabelbaan niet, en stonden wij met een stijve nek naar boven te kijken om aanwijzingen te geven. Om te voorkomen dat Andres door frustratie en opwinding (want: KABELBAAN!) dan maar zonder zekering zou springen, zocht Marc snel een ladder om naar hem toe te klimmen en te assisteren. Daarna deden we het rustiger aan op het terras van een door een local aangeraden (en anders niet te vinden) restaurantje. De antipasti vlogen ons om de oren, we haalden het hoofdgerecht met moeite. Maar een beetje buikpijn hadden we graag over voor al die heerlijkheden.

En het werd alleen maar beter toen we verhuisden naar onze trulli in het binnenland.
Weg van de vakantievierende Italianen zaten we in een pracht van een woning omgeven door groen. We sliepen nog net niet in onze buitenkeuken, maar koken, leven en zelfs douchen kon daar wel. Andres ging ’s ochtends eitjes rapen (hij mocht zelfs de kippen natspuiten met zijn waterpistool?) of perziken plukken met de eigenaresse en wij testten ’s avonds de door hen geproduceerde olijfolie en wijn.

De eitjes deden het overigens goed bij het ontbijt.
Alleen kreeg ik één keer op m’n donder van Andres: ik had de eitjes niet lang genoeg gekookt want ze waren nog niet gesmolten! 🙂

Met stadjes als Cisternino, Ostuni, Alberobello, Locotorondo en Martina Franca op maximaal 40 minuten rijden vloog ook het tweede deel van de vakantie voorbij.

Pino en de vrouw kwamen op de laatste avond bij ons BBQen en daarna waren we klaar voor de tweede etappe in België. Weer een week vol familie, vrienden en gezelligheid. En een week waarin we 7 koffers volstopten met leuks en lekkers.
Toen waren we weer klaar voor Niger, dus volgende keer weer nieuws uit Niamey!