Terug in Niger

We zijn er weer hoor! Na een heerlijke maand in Europa, zijn we terug in Niger.
We kwamen hier aan op vrijdag 5 juli. En daar zou niets bijzonder aan zijn, ware het niet dat op 4 juli de AU sommit 2019 begonnen was. Voor die Afrikaanse top, zaten alle Afrikaanse bollebozen en hotemetoten gezellig samen in Niamey.
We waren hier voor vertrek van op de hoogte, dus ik had in de week voor we Niamey verlieten nog snel wat pasta, rijst, blikgroenten en tomatensaus ingeslagen. Want we weten inmiddels dat als president Issoufou zich wil verplaatsen, er zonder pardon hele wegen afgezet worden. Met alle verkeerschaos ten gevolge. Wat moet dat dan wel niet geven als heel belangrijk Afrika op verplaatsing is?

De stad was opgedeeld in zones, en wij wonen nog net in de rode zone. Volgens communicatie vooraf betekende dit enkel toegang met de nodige paperassen en veel controles. De route van de luchthaven naar huis was enigszins anders, maar geen controles te bespeuren. Maar goed het was dan ook al laat, de presidenten zouden misschien al slapen.

Echter, in de volgende dagen was er ook bitter weinig te merken van overlast.
Nu ben ik buiten een tripje om verse groenten, fruit en vlees in te slaan niet echt op pad geweest. Dat scheelt natuurlijk ook. Maar Marc ging gewoon werken en ook hij ondervond weinig hinder. Sterker nog: nog nooit was het zó rustig op de weg!!

Bijna geen verkeer, geen ezels en dromedarissen te bekennen en zelfs de bedelaars en marktkramers waren opeens weg. Foetsie! Geen idee waar die met zijn allen ondergedoken hebben gezeten, maar het was een verademing.

Boodschappen doen was nog nooit zo fijn; de winkel bijna voor mij alleen en vooral ook geen verkopers of bedelaars. Je kunt hier namelijk niet fatsoenlijk in- of uit je auto stappen of er duwt iemand een doos kleenex, een hand vol souvenirs of een kartonnen doos met schildpadjes in je handen. Elke keer dezelfde mensen, met dezelfde spullen en dezelfde “non, merci” van mijn kant. En nee, ook dan geven ze niet op….

De schildpadden-man had me trouwens bijna zover. Die zijn zo schattig! En het leek me zo leuk, een schildpad in de tuin. Die kon mooi het groenafval opeten. Andres wil ook graag een huisdier, dus waarom niet? Omdat de schildpad de tuin overhoop zou halen volgens Marc. En wij helemaal geen verstand van schildpadden hebben. En dat schildpadden groeien en dus niet in je handpalm blijven passen. En we hem “later” ook niet mee kunnen verhuizen, dus wat dan? Niet gedaan dus, soms luister ik wel.

Wat er ook hot en happening is de laatste tijd, zijn de dinosaurustanden! Zo nu en dan diepen ze hier in de woestijn wat overblijfselen van dinosaurussen op, en prompt worden er op elke straathoek dinosaurus tanden verkocht 🙂

Net zoals de dinosaurussen, hebben de Belangrijke Meneren Niger inmiddels al lang weer verlaten. En wij hebben zo langzamerhand ons Nigerees leventje weer opgepikt. Andres gaat sinds maandag naar Summer Camp op zijn school. Ze knutselen, zwemmen, dansen en spelen wat af. Om 1 uur mag ik hem ophalen en dan is hij heel wat rustiger 😉

Voorlopig blijven we hier weer even, al ga ik *BREAKING NEWS* begin augustus voor twee weekjes met de kinderen naar België. Dat is snel he, na onze vakantie? Voor onszelf ook onverwacht; het is een gevalletje van het nuttige aan het aangename te koppelen. En dus gaan we het zo aangenaam mogelijk proberen maken! Ik denk aan veel familie, vrienden en Belgisch eten. Voor Marc, die in Niger blijft om heel hard te werken, zullen we iets lekkers meenemen in de koffer op de terugweg.
Frietjes met stoofvleessaus, had Andres bedacht. Want dat eet papa zo graag.
Ik denk dat het me nog wel gaat lukken om hem op andere gedachten te brengen.

Gelukkig kunnen we hier ook gewoon stoofvlees maken, en dus gaan we dat dit weekend doen. De 21^ejuli is een Belgische feestdag en die wordt ook hier gevierd. Er worden ons frietjes beloofd en er was de vraag om zelf ook iets lekkers mee te nemen. Stoofvlees it is!

xx uit Niamey