Een toerist in Niamey

Niamey, of Niger bij uitbreiding, is niet echt een toeristische bestemming. Maar wij hebben een logee uit België en dus spelen we toeristje in “eigen” land. Alleen is er hier niet bijster veel te doen voor toeristen. En dus namen we hem mee naar de supermarkt en de groenteman, toch ook heel anders dan in België.
Het verkeer is een attractie op zich en harde werkman dat hij is ging hij met Marc mee naar het werk. Het dagelijkse leven in Niamey (inclusief restaurants en ons zwembad) zorgde de eerste dagen voor genoeg vermaak.

Maar toen werd het weekend en waren we toe aan iets spannender. En zo stonden we zaterdag ochtend tussen de nijlpaarden, dinosaurussen en zelfs een boze leeuw.
We bezochten Musée national Boubou-Hama. De vorige keer sloegen we de “dierentuin” over, deze keer lieten we ons toch verleiden om langs de stinkende hokken met gieren en geiten te wandelen. Van die laatsten liepen er overigens dubbel zoveel los rond over het terrein (en in de gemiddelde straat in Niamey). Maar, heel bijzonder aldus de gids; in het hok hadden ze er ook eentje met drie poten.

Nog erger werd het toen we verder liepen naar de nijlpaarden. Twee stuks zijn er, die een 2-persoons bassin hebben waarin ze net niet helemaal onder kunnen. Je ziet dus altijd de twee ruggen, en zo nu en dan komt er een hoofd boven. Veel meer beweging is er niet, daarvoor ontbreekt het ze aan ruimte.

We hielden het daarna voor gezien en gingen de dinosaurussen bekijken. Deze hebben een iets groter hok, al zijn ze natuurlijk dood. We zagen er onder andere een van het type “dinosaurus”, toch handig die bordjes erbij 🙂

Via de markt met lokaal gefabriceerde souvenirs belandden we nog voor het betonnen hok van een hele zielige en depressieve leeuw. Boos ook, hij onderbrak zijn geijsbeer voor een luide brul. De plaatselijke jeugd bekogelde hem met steentjes en van wat ooit zijn ontbijt was geweest bleef niets meer over dan een paar botten. Niets om blij van te worden, arm beest. Wij werden er ook niet blij van en reden met gierende banden naar huis, alwaar we de middag sleten in het zwembad en aan de bbq.

Nu wil ik het museum niet helemaal afkraken; de dinosaurus-skeletten zijn mooi en er zijn ook zalen met klederdracht van de verschillende lokale stammen en voorbeelden van hutjes waarin geleefd werd/wordt. Voor de liefhebber zijn er leuke souvenirs te verkrijgen, dus het is de € 2,30 entree wat mij betreft best waard. Maar sla de zoo alsjeblieft over en maak een boottochtje op de rivier als je nijlpaarden wilt zien. Of ga naar Zambia, dan krijg je er nog olifanten, leeuwen en ander moois bovenop. Zonder tralies of beton.

Wat Niger wèl heeft, zijn giraffen. Ze wonen zo’n 60km buiten de stad, in de buurt van het dorpje Kouré. We besloten ze een bezoekje te brengen, maar wilden graag met twee auto’s rijden. Je weet tenslotte nooit of je autopech krijgt ofzo.
Opsplitsen vonden we niet gezellig, dus namen we Issa mee. Hij kan autorijden (een vereiste), auto’s repareren (kan zomaar handig zijn) en weet de weg.

We vertrokken om 8 uur ’s ochtends, maar nog voor de poort achter onze auto dichtviel stond Issa al stil met mijn RAV4. Die wilde niet meer starten. Benzine op, dacht men. Het metertje zei van niet, maar vooruit maar, met een jerrycan naar het tankstation.
Ondertussen duwden we de auto voor- en achteruit de straat door maar starten lukte niet.

Ook benzine bracht geen soelaas want toen was de accu ook nog leeg. Gelukkig was Issa zijn accu snel van plaats verwisseld met de mijne en werd ook een ander mankement gevonden en tijdelijk opgelost. En zo konden we om 9 uur alsnog vertrekken.

Het was superleuk om de stad eens achter ons te laten; niet vanzelfsprekend hier. Helaas is de situatie momenteel niet veilig genoeg om ons te veel buiten de stadsgrenzen te begeven. We zagen veel geiten, wat kamelen en betaalden een boete (Issa deed zijn gordel los om zijn portemonnee te pakken om de tol te betalen. Maar dat mocht dus niet. Typisch, als je bedenkt dat half Niamey zonder gordel/helm rijdt (https://elskeinanderland.com/2019/07/24/de-helm/) en Issa toch echt stilstond op vraag van meneer agent.

Maar goed. Uiteindelijk geraakten we in Kouré en vonden we met een gids al snel een kudde van 25 giraffes. We konden rustig rondwandelen tussen de langnekken (iedereen heeft het over die nek, maar de benen al eens gezien?!) en foto’s maken.

Een aanrader!! De innerlijke toerist is meer dan tevreden gesteld.
En nu is het alweer bijna tijd voor de logee om in te pakken; hij vertrekt dinsdagavond. En ook ik mag gaan inpakken, woensdag ochtend gaan Andres, Nora en ik richting België. Hopelijk is Andres, sinds vannacht geveld door buikgriep oid, weer wat opgeknapt dan….

Grtjs uit Niamey