Beestjes

Bij temperaturen van boven de 30 graden is het hebben van airconditioning voor mij persoonlijk niet langer een luxe, maar een absolute vereiste.
Toen mijn airconditioning ermee stopte was ik dan ook niet echt blij. Maar goed, raampjes open dan maar. Zodat die warme, plakkerige lucht kan binnenkomen om een soort van verkoeling te bieden tegen de schroeiende hitte die binnen zit.
Mijn (zwarte) RAV4 staat namelijk geparkeerd in de zon, dus dat wordt een soort oventje.

Als alle ramen open staan kan het een beetje doorwaaien, en zo wapperen Andres en ik naar school. Elkaar verstaan lukt niet, dus we luisteren naar het om ons heen manoeuvrerende verkeer en proberen de uitlaatgassen te negeren. Als we de Avenue des Ambassades inslaan, de straat waar de school zich bevindt, begin ik één voor één de ramen dicht te doen. Het gaat goed, tot we bij mijn raam aankomen. Mijn auto heeft namelijk nog een ander defect, en wel aan het motortje van mijn raambesturing.

Het raam gaat meestal wel gewoon open. Of toch op zijn minst halfopen. Maar vaak wil het daarna niet meer dicht, of begint het een eigen leven te leiden. En dat is op zijn minst gezegd onhandig als je je auto ergens geparkeerd moet achterlaten. Dus zit er niets anders op dan de school voorbij te rijden om het raam, al rijdend, stukje bij beetje dicht te krijgen. Dit alles maakte mijn doorgaans korte autoritjes een stuk langer de laatste tijd.

Maar gelukkig is dat inmiddels allemaal weer opgelost. Ik wou dat ik hetzelfde kon zeggen van de maag- en darmproblemen te huize Rijckaert – de Bruin. Er lijkt een hardnekkig beestje onder ons te zijn, want we wisselen elkaar zo’n beetje af…. Ik ben dan ook aan een grote schoonmaak begonnen, in de hoop alles voor eens en voor altijd uit te roeien.

Een ander hardnekkig beestje bevindt zich in onze tuin. Hij is oranje met wit, mager en hangt hier al een week of drie rond. Hem ben ik niet van plan uit te roeien, overigens. En hijzelf lijkt het hier ook wel leuk te vinden, ondanks dat hij weinig tot geen aandacht krijgt. Hij kan trouwens net zo goed een zij zijn, dat weet ik niet precies. Maar toen ik vanochtend alweer met een miauwtje begroet werd, besloot ik dat, als hij toch van plan was te blijven, we er evengoed een beetje voor zouden kunnen zorgen. Ik belde Marc om te zeggen dat ik het zo zielig vond, en dat ik hem wat water zou geven. Vond hij goed. Dat ik daarna ook naar de supermarkt reed om een zak kattenbrokjes, weet hij nog niet….

Andres zal blij zijn; er is hem bij terugkeer in België een huisdier beloofd. Maar ja, dat kan nog best wel eventjes duren. Een tuindier in Niamey is dus vast een welkome verrassing. Hoe welkom de verrassing voor Marc is wacht ik nog even af. Hij leest het hier misschien voor hij thuiskomt; sorry schatje, het was sterker dan mezelf 😉

Fijn weekend allemaal! xx