We zijn er nog

De regens zijn opgedroogd en langzaamaan naderen we het “koude” seizoen. Ik ben alvast heel benieuwd, want ik kan bijna niet geloven dat ik hier in Niamey ooit behoefte zal hebben aan een extra laagje kleding. We zullen zien wat het ons brengt (behalve een soort griepvirus, wat ons – alle 4!! – toch ook niet wilde overslaan deze keer….).

Maar nu de temperaturen onder de 40 graden blijven, hebben wij ons eindelijk eens gewaagd aan de “hash”; wereldwijd gaan expats samen lopen en wandelen met de “hash house harriers”.
Waar we in Lusaka liever zelf het bos in trokken, is hier een groep toch echt de meest veilige optie om je buiten het stadsleven te wagen. En zo sloten we dus eindelijk aan bij onze sportieve medemens voor een wandelingetje in het groen (of bruin).

De ene keer vlak, maar met veel stenen en rotsblokken, de andere keer heuvelachtig met kamelen en ezels. Beide keren rood en bezweet (35 graden is nog steeds warm genoeg voor enige lichamelijke inspanning, mijns inziens), moe maar voldaan. Ziehier een kleine impressie van Niamey – buiten de stadsgrenzen:

Eenmaal terug binnen de stadsgrenzen moet er dan nog gegeten worden. Gelukkig biedt Le Pilier daar uitkomst; een afhaalpizza smaakt nóg lekkerder na een wandeling, en is tevens favoriet van thuisblijver Andres. En stiekem snoept Nora tegenwoordig ook al mee van de pizza, als ze in de buurt is. Want als er in haar eigen bordje iets anders ligt dan in dat van ons, hebben we ruzie. En komt ze met haar vorkje of handen in ons bord graaien.

Ze denkt er heel wat verstand van te hebben, van eten. Helaas vertaalt zich dat niet persé naar haar eetlust…. Maar als ik aan het koken ben, hangt ze steevast rond in de keuken. Voorheen vermaakte ze zich met het inspecteren en leeghalen van de kast. Wat niet heel praktisch was maar mits een beetje geduld en opruimwerk, wel te doen.

Sinds kort heeft ze echter de kruidenlade ontdekt. En dat is toch iets gecompliceerder, moet ik zeggen. Waar het eerst leuk was om de lade open en dicht te doen, en de potjes allemaal door elkaar heen te ‘roeren’, is dat inmiddels natuurlijk niet meer genoeg.
Ze pakt een potje kruiden uit de lade (kerrie is favoriet) en strooit er lustig mee door het hele huis. Kerrie tussen het speelgoed, kerrie op de bank en kerrie in haar haar. Het kind rook dag en nacht naar kerrie, en ja ze gaat gewoon in bad.
Het potje kerrie verhuisde dus al snel, voor het op zou zijn, naar hogere oorden. Maar de komijn bleek eenzelfde aantrekkingskracht te hebben. Dat je ’s avonds in je bed kruipt en denkt ‘wat ruik ik toch’? En je je dan bij het omdraaien in een hoopje komijn nestelt.

Voor we er goed en wel een echte oplossing voor bedacht hadden, had Rouki, onze huishoudelijke hulp, actie ondernomen: ze verhuisde de kruiden een lade naar boven, waar madame niet bij kan. Dat klinkt als een goed plan he. Wij hadden het zelf ook overwogen., maar hadden het niet gedaan. Het duurde niet lang voor bleek dat het inderdaad niet het beste idee was om de kruiden om te wisselen met de bestek lade. De messen leggen we momenteel helemaal achteraan, zodat ze daar toch al zeker niet bij kan. En als ik weer eens lepels en vorken kwijt ben, weet ik inmiddels dat ik die in de vriezer kan vinden. Die heeft namelijk ook lades, en is lekker koud. Vindt ze geweldig.

Andres is de laatste weken veel thuis geweest. Eerst was het schoolvakantie, daarna ging hij 1 dag (in Pyjama, leve de themaweek!) naar school en daarna zat hij meer dan een week ziek thuis. Hij kreeg het van Marc, die het netjes in een weekend gepland had. Ik was als derde aan de beurt en natuurlijk volgde Nora afgelopen weekend op de valreep ook nog. Andres kan morgen eindelijk weer naar school denk ik. Dan hebben we dat ook maar weer gehad.

Vanmiddag maar eens een outfit voor Halloween in elkaar knutselen. Ik dacht zelf aan een mummie. Kan hij gewoon in z’n dagelijkse kloffie naar school en net voor vertrek naar de ambassade voor de “trick or treat”, wikkelen we hem in wc-papier. Maar hij zegt bang te zijn voor mummies. Ja, ook als hij het zelf is…. 😀 Een spook moet het zijn, want die zijn blijkaar niet eng. Maar goed, een wit laken of tshirt moet wel te fixen zijn. Ik ben al blij dat er niet te veel van mijn creativiteit gevraagd wordt. To be continued….

Liefs xx