Trick or treat!

Donderdag 31 oktober 2019 – Halloween en dus een grote dag op de Amerikaanse School in Niamey. Een grote dag voor Andres ook. Hij wilde spook zijn, dus offerden we een werk shirt van papa op en gingen we los met schaar en stift.

Alle verklede schoolkinderen mogen om 9 uur ‘trick or treat-en’ in de Amerikaanse ambassade, en ik mag mee als begeleiding! Maar dat is pas over een dik uur. Snel heen en weer naar huis heeft niet zoveel nut en dus ga ik aan een van de blauwe picknicktafels zitten kijken naar Georges, de schoolschildpad, die voorbij scharrelt. Het blijft toch een soort mini-dinosaurus zo met zijn gelooide huid, knobbelige schild en trage, stroeve bewegingen.

Een aangenaam briesje speelt met de grassprietjes op het sportveld voor me. Door de speakers klinkt een onheilspellend muziekje en het valt me op hoe stil het hier verder is; geen rondrennende kinderen, geen tuinman te bekennen. Onder luid gekras komt er een grote zwarte vogel aanvliegen. Hij gaat op de tafel naast me zitten, zijn lange staart hangt bijna tot op het bankje. Hij kijkt me aan en ik voel me bijna alsof ik in een slechte Halloweenfilm beland ben.

Maar dan verschijnen er ineens prinsessen, superhelden en mijn eigen lieve spookje. Weg is de stilte!
We wandelen naar de ambassade, alwaar we opgewacht worden door een dinosaurus.
Eenmaal binnen besef ik pas echt hoe underdressed ik ben. Ik heb wat spinnenweb van de juf gepikt en op mijn haar en kleren geplakt. Maar hier loopt iedereen verkleed rond, compleet met schmink en Dracula gebitjes. Waar Andres het eerst allemaal best wel spannend vond, vindt hij het nu helemaal geweldig. Zeker als blijkt dat hij bij elk kantoor een handvol lolly’s en ander snoepgoed in zijn zakje krijgt. En de spinnen van plastic zijn. Ik probeer de kinderen bij elkaar te houden, voor morele steun ben ik vrijwel niet nodig. Die kinderen bij elkaar houden is overigens bijna onmogelijk, aangezien de suiker zijn werking begint te doen en er op elke hoek iets anders te zien is….

Want ze hebben er werk van gemaakt op de ambassade! Er is een “haunted house”; helemaal donker met lichtgevende skeletten en van die rode oogjes die je lijken te volgen. Ik ben bijna blij als een lief klein meisje mijn hand zoekt en stevig vastpakt: ik ben hier niet voor niets, en samen kunnen we dit best aan! Ze komt nog vaak een handje geven, want er zijn ook kamers vol met spinnen, mummies, lopende bananen (?) en enge geluiden. Oh en ben ik de enige die volwassenen met maskers eigenlijk best een beetje eng vind?

Al bij al een hele belevenis. En we kunnen weer vooruit tot Halloween 2020 qua snoepgoed….
Buiten school hebben we ons ook vermaakt de laatste tijd: weer een mooie wandeling met de hash, een verjaardagsfeestje van Andres zijn schoolvriendinnetje en we bouwden een hut. Ook gingen we kruiden en sla kopen bij de tuintjes aan de rivier, voor in Andres zijn eigen tuintje, en waren we uitgenodigd voor een hapje en een drankje met uitzicht op een prachtige zonsondergang.

En Nora maakt me nog steeds gek met haar obsessie voor de besteklade.
Iemand een idee hoe we haar uit de keukenlades kunnen houden???? Ze maakt alles kwijt! Mijn houten lepel bijvoorbeeld, waardoor ik dan een ijzeren tang gebruik om te roeren. Die ik vervolgens op de rand van de pan laat liggen, met 3 blaren en een vloek die te horen is tot in Ouagadougou tot gevolg. En niet meer te vinden he, die houten lepel! Wel vind ik Duplo blokjes in de stoomkoker en natuurlijk de dagelijkse portie bestek in de vriezer.

Verder is ze ook wel lief, en ze begint steeds meer te communiceren. Zo knikt ze driftig ja/nee als ze iets wel/niet wil en zei ze zomaar opeens (en vervolgens de hele dag) Tiger. Dat is de poes. Poes zegt ze ook nog heel veel; tegen geiten, honden en katten. Onze eerste kat, genaamd Dusty Rubble, is inmiddels begraven in diezelfde dust…. Het beestje was ziek en van de week vond Abdoulaye hem. Maar Tiger is er nog, hongerig en speels als altijd. Dat hij nog maar lang mag blijven rondzwerven hier bij ons.

Fijn weekend allemaal xx uit Niamey