Weer klaar voor vertrek

De feestdagen vierden we in Kenia; een kerstmaal aan de kust in Malindi en oud en nieuw in Nairobi. We hadden heerlijk weer, goed gezelschap en Kenia is een prachtig land. Niets meer aan doen. Helaas komen aan alle mooie liedjes een eind, en zo vlogen we op 2 januari weer richting Niamey. Het werd een dag van zomerkleding uitpakken en winterkleding inpakken, want de volgende nacht zaten we alweer in het vliegtuig. Richting België deze keer!

Marc ging direct door naar zijn 3-daagse teambuilding, de hoofdreden van de trip naar België. Ik zou in Niamey blijven met de kinderen, maar door mijn halfjaarlijkse controles bij de gynaecoloog besloten we toch allemaal samen te vliegen. Wij bleven gelukkig lang genoeg om de koffers nog eens ècht uit te pakken.

En wat doe je dan in België, na maandenlange afwezigheid? Frietjes eten natuurlijk 🙂 En familie en vrienden zien, winkelen…. Marc deed nog een dag of twee met ons mee na de teambuilding, maar toen riep de plicht weer in Niamey.
Wij vulden onze tijd met wandelingetjes in het bos, veel bezoekjes aan opa en oma en een weekendje Friesland. Veel mensen gezien, veel te kort, maar wel heel leuk!

En toen, net voor we weer richting Niamey zouden vertrekken, ging ik onder het mes. Klinkt enger dan het is, het was maar een kleine ingreep. Maar na meermaals onrustige cellen bij het uitstrijkje gevonden te hebben, is er nu een stukje weefsel weggehaald.

Ik had dus een dagje me-time in het AZ Nikolaas. De kinderen vermaakten zich bij oma en opa en ik nam een goed boek mee. Ik zat net lekker in het verhaal toen ze me kwamen halen.

Het infuus werd geprikt, een praatje met de dokter en toen kwam de anesthesist om me in slaap te helpen. Een half uur later werd ik alweer wakker! Of toch een soort van….
Want dat boek, daar heb ik nog veel naar gestaard. Maar ik zal toch een paar bladzijden opnieuw moeten lezen als ik het verhaal nog wil snappen. Een online sudoku gaf in 5 minuten tijd 6 keer een foutmelding, dus dat werd hem ook niet.
Maar goed. Verder functioneerde ik zoals zou moeten, dus na een bezoek van de dokter mocht ik beschikken.

Volgens de taxichauffeur zag ik er goed uit voor iemand die net uit narcose kwam. Toch een soort van een compliment, die heb ik maar weer. Maar waar ik dan precies aan geopereerd was? Hoewel ik kort en beknopt antwoordde, bespeurde ik toch een soort van ongemak bij de meneer. Maar ja ik kon toch ook moeilijk een open beenbreuk veinzen, en hij wilde het uiteindelijk zelf weten. Prima chauffeur trouwens verder. Wel stil de rest van de rit. Maar dat was helemaal goed, want ik was toch niet zoveel waard.

Nu waren de kinderen sinds de vorige avond ook wat koortsig, dus dacht ik bij thuiskomst dat een groepsdutje een goed idee zou zijn. Met ons drieën togen we naar boven, en mijn bed voelde zó goed.
Alleen vond de jongste het hele idee zó hilarisch dat er van slapen niets in huis kwam, en we alweer snel beneden op de bank zaten.

Ik had al moeite om het verhaal van Mega Mindy te volgen, laat staan dat ik kon volgen wat Nora allemaal uitvrat. Gelukkig haalden we zonder al te veel kleerscheuren bedtijd en sliep iedereen snel. Tot half 10. Want toen werd Andres wakker uit een koortsdroom. En alles deed pijn. Paracetamol en een knuffel leken even te helpen, maar toen begon Nora ook te huilen. Waardoor Andres ook weer wakker werd. Beide hadden koorts, maar ook duidelijk pijn of jeuk. Ondanks dat ze pas om 3 uur ’s nachts weer sliepen, waren ze gewoon om half 7 weer klaar voor een nieuwe dag. Ik daarentegen….

Maar natuurlijk kwam alles goed. Die middag was het dutje wèl een succes en geraakten ook de laatste koffers ingepakt. De kinderen bleken hand voet mondziekte te hebben, dus mogen we gewoon vliegen. En dat gaan we dus straks doen! Om half 3 komt de taxi ons halen. Benieuwd of het dezelfde chauffeur is 🙂

Volgende keer weer nieuws uit Niamey! Waar we inmiddels ook weer naar uitkijken, èn waar we volgende week logees krijgen!

xx Elske