Inpakken en wegwezen

Andres zit op zijn knieën, inspannend te kijken. Nora op haar hurken ernaast.
Ik sluip op mijn tenen dichterbij, wetende dat het beestje op elk moment weg kan spurten. Maar het blijft zitten. En als Andres zijn grondige inspectie afgerond heeft, weet hij waarom: deze baby gekko is gewond…. Het beestje maakt geen kans, en zal de avond niet halen jammer genoeg.

Het is al het tweede slachtoffer van de dag; eerder vandaag had Tiger, onze poes, de jacht geopend op een iets groter exemplaar. Dat dacht te kunnen wegkomen door de staart los te laten, maar helaas. Tiger liet zich niet foppen.

Twee dode gekko’s op onze veranda vandaag; een duidelijke piek in de statistieken. Al betreft dit natuurlijk enkel de officieel bevestigde exemplaren. Het echte cijfer zal beduidend hoger liggen. Nu Tiger haar kroost (er zijn er blijkbaar 3 van de 5 overgebleven) heeft teruggebracht naar onze veranda, is het risico fors gestegen. En dan hebben we het nog niet over de talloze hagedissen die hier overal rondkruipen. Die lusten ook best een gekko.

We maken snel een foto van het beestje, dit moet natuurlijk gedeeld worden met zijn juf! Sinds de scholen hier twee weken geleden (toen nog preventief….) sloten, doen we hier ook aan home-schooling. En hoewel hij Miss Jo en de vriendjes mist, vindt hij het wel heel leuk.
De juf doet het dan ook geweldig, met veel filmpjes, foto’s en meestal gesproken feedback op zijn “werkjes”. Andres vindt de microfoon-functie helemaal geweldig en kakelt het bandje steeds vol voor juf. Ze vertellen elkaar over wat er in de tuin groeit, wat ze hebben gegeten en over de huisdieren. Miss Jo heeft een baby schildpadje, dat ze steeds kwijt is doordat zo’n klein beestje zich zo’n beetje overal kan verstoppen in haar grote tuin. Andres brengt natuurlijk verslag uit over Tiger en haar kleintjes, en over de dode gekko’s.

Het quarantaine-leven gaat ons redelijk goed af. We spelen veel, knutselen ons een slag in de rondte, doen online muzieklessen, workouts en yoga en ik probeer ze te leren helpen in het huishouden 😉 En we maken vaker ruzie, laten we eerlijk blijven. De kinderen missen het contact met andere kinderen, structuur en regelmaat ontbreken vaak. Moeders is zelf wellicht ook iets minder gezellig en zo nu en dan botsen we even. Maar dat neemt niet weg dat we het over het algemeen fijn hebben samen!

Één keer per week doe ik boodschappen, Marc bood aan om het te doen maar dat mocht niet van mij. Dat is namelijk de enige keer per week dat ik buiten de vier muren van ons erf kom! Een sporadisch wandelingetje in de straat daar gelaten…  Bij temperaturen rond de 40 graden verkiezen we meestal de schaduw van onze veranda of zelfs de gecontroleerde temperatuur binnenshuis.

Naar de winkel gaan is tegenwoordig, zoals overal ter wereld vermoed ik, een heel avontuur. Eerst krijg ik handschoenen aangereikt, dan wordt mijn temperatuur opgemeten (zo’n voorhoofd-thermometer, op een afstandje van pak hem beet 25cm bij een buitentemperatuur van 40 graden. Gelukkig ging het goed) en mag ik naar binnen. Alwaar een enthousiaste medewerker me nog net niet omhelst omdat hij me zo lang niet gezien heeft. Waar ik toch zat?? Als hij later met me meeloopt om de boodschappen naar de auto te helpen dragen, vertelt hij dat hij beschermd is; wijzend op zijn mondmasker en de hemel….

Morgen mag ik weer, het lijstje ligt al klaar. Al zal het de laatste keer zijn voor een tijdje: maandag vlieg ik met de kindjes naar Parijs, en dan met een taxi verder naar De Klinge.

Het virus is inmiddels ook Niger binnengedrongen. En hoewel de cijfers in het niets vallen bij die van België of Nederland, weten we dat dit slechts het begin is. De medische wereld is hier verre van ontwikkeld en Andres behoort met zijn astma tot de risicogroep.
Toen we een dik jaar geleden het voorstel kregen om naar Niger te verhuizen, was de medische zorg ons enige grote struikelblok. Maar met in ons achterhoofd de gedachte dat er elke dag een rechtstreekse vlucht naar Parijs was – just in case –  besloten we er toch voor te gaan.

Nu de luchthaven al twee weken gesloten is en er bericht kwam van de ambassade dat er een repatriëringsvlucht zou komen, vonden we dat we het risico niet mochten nemen om hier langer te blijven. Marc blijft voorlopig nog wel even; hopelijk kan de werf nog een tijdje blijven draaien. Hij kan afstand bewaren, veel telefonisch regelen en handen wassen…. Saai wordt het wel natuurlijk; helemaal alleen hier in ons grote huis.
En ook wij zullen hem missen, nog meer dan anders, in “normale” omstandigheden.

Maar we denken dat dit momenteel de beste keuze is, en dus liggen er naast het boodschappenlijstje ook nog inpaklijsten klaar en de nodige lijstjes voor in België.
Met dank aan de middenstand van De Klinge, wordt er brood, groente, fruit en vlees aan mijn deur geleverd volgende week. Vriendin F zorgt ervoor dat we die eerste dag iets te eten hebben en de schoonouders zorgen maandag voor de rest van de bevoorrading.
En dat maakt dat het dinsdag toch fijn thuiskomen wordt, lieve mensen.

Stay safe allemaal xx