Elske in Anderland
* samen met Marc, Andres en Nora *
Terug naar Niamey
Onze terugvlucht naar Niamey was met Air France. Dat wil dus zeggen dat we met de trein naar Parijs reizen, en van daaruit een rechtstreekse vlucht naar Niamey nemen. Doordat de trein en het vliegtuig in
1 ticket zijn geboekt, is de check-in in station Brussel-Zuid voor beide trajecten. Dat betekent dat je ook je koffers daar incheckt en je die dus pas terugziet in Niamey. Ideaal! En nog idealer is, dat je die koffers al een dag van tevoren kunt inchecken. In het geval van 7 koffers en 2 kinderen is dat geen overbodige luxe.
En dus togen Marc en ik op 8 september alvast naar Brussel-Zuid, met 5 koffers. De “diepvries koffers” vol frikandellen en ander lekkers bewaarden we voor de dag erna 🙂
De check-in werd grotendeels geregeld en op het nippertje profiteerden we nog even van een lunch zonder kinderen. Want dat was op een of andere manier nog niet eerder gelukt.
En toen waren we er echt klaar voor; we wisten de parkeergarage te vinden, wisten waar we de huurauto moesten inleveren en ook waar we de tickets moesten ophalen. En dus konden we die nacht een half uur langer blijven liggen; de wekker ging om half 4 in plaats van om 3 uur.
De reis verliep goed. We spoorden 1e klas, maar al hadden we in de bezemkast gezeten, de kinderen vonden zo’n eerste keer in de trein geweldig. Of toch voor de eerste 10 minuten. In Charles de Gaulle hadden we ruim de tijd voor alle paspoort-, bagage- en Covid-controles en was het leuk mensen kijken. Houd ik altijd al van, maar these days is dat wel héél bijzonder. Door de mondkapjes zie je weinig gezicht; geen glimlachen of andere expressie. Vind ik jammer. Maar wel haalden we veel vermaak uit het aanschouwen van de medemens die nèt iets verder was gegaan in het kader van Covid-preventie.
Ken je die plastic-achtige wegwerp overalls? In alle kleuren van de regenboog zagen we ze voorbijkomen. Met natuurlijk het verplichte mondkapje, maar ook zo’n doorzichtige beschermkap voor het gezicht of op zijn minst een grote plastic (duik/las/dokters/spat?) bril. En dan van die plastic zakjes om de schoenen, zoals je die bij het zwembad ook krijgt.
Naast mij in het vliegtuig zat zo’n ingepakte mevrouw. Vol verbazing bekeek ik haar struggle met telefoon en touchscreen van de in-flight entertainment. Want die plastic handschoentjes maken je leven toch een stukje moeilijker. Ik kon alleen maar denken aan het moment dat die mevrouw straks “thuis” zou komen, en alles eindelijk uit kon trekken. Volgens mij komt er een laagje vel mee als je die handschoenen na een vlucht van dik 5 uur (+wachttijd luchthavens!) uittrekt….
Alhoewel ik helemaal gewend was aan de mondmaskers in België, was ik wel blij dat we deze in Niamey eindelijk weer even af konden zetten. Maar niet voordat we alle controles en papierwerk achter de rug hadden. En niet alleen Corona brengt extra gedoe met zich mee; ook het feit dat de visa van mij en de kinderen verlopen waren, en deze niet hernieuwd konden worden in België, zorgde voor extra papierwerk.
Nu waren we goed voorbereid, en hadden we per persoon een bundeltje van paspoort, vaccinatieboekje, ingevuld douane formulier, extra formulier met onze whereabouts van de laatste twee weken i.v.m. Covid, brief van Denys dat we een “essentiële verplaatsing” maakten en dan nog enig papierwerk voor de te vernieuwen visa.
Maar toen we na de temperatuur-controle, het ontsmetten van voeten en handbagage en toch wel een tijdje netjes op 1,5m aanschuiven in de rij aan de beurt waren, begon de meneer eerst heel hard te roepen dat we afstand moesten houden en gooide vervolgens al ons papierwerk door elkaar.
Na navraag bleek hij wel degelijk te willen dat wij, onderling, anderhalve meter afstand zouden behouden. Dat we een gezin vormen en dus samenleven, veranderde daar niets aan.
Veel gezucht en gedoe later, stonden we met de 7 koffers buiten en mochten de mondkapjes af. Geheel op z’n Afrikaans was de chauffeur te laat, maar uiteindelijk stapten we na ruim 5 maanden afwezigheid ons tweede thuis weer binnen. Hèhè….
Door de ietwat diehard-naleving van de Corona-maatregelen op de luchthaven, verwachtte ik nogal wat van het leven in Niamey. De eerste keer toog ik met handgel en mondmasker naar de winkel, alwaar ik spontaan last kreeg van claustrofobie door alle mensen die zich binnen mijn persoonlijke cirkel van 1,5 meter drongen. Met z’n zestienen tegelijk. Tel daar de nodige handdruk en omhelzing van winkelpersoneel en parkeerwachters bij op; ik was immers zo lang afwezig geweest… Ik kwam licht hysterisch thuis.
De handgel gaat nog steeds mee in mijn tas en het mondmasker wordt nog regelmatig gebruikt bij de kindjes op school enzo. Maar eerlijk? Covid lijkt hier bijna vergeten te zijn. We nemen zelf maatregelen, zijn voorzichtig. Maar persoonlijke ruimte of afstand is hier een illusie.
Inmiddels zijn we weer helemaal gewend, als is er toch ook een en ander veranderd in Niamey tijdens onze afwezigheid. Ook veranderde Andres van school, alwaar hij afgelopen week mocht beginnen. Hierover binnenkort meer. Ik ga nu eerst genieten van een paar uurtjes ZONDER KINDEREN!!!
Hallelujah! En tot snel xx
2 Comments on “Terug naar Niamey”
Geef een reactie
Recente reacties
 | Isabelle op Karibu Zanzibar |
 | Elske in Anderland op Kenia: Nairobi en Masai Mara… |
 | Berber op Kenia: Nairobi en Masai Mara… |
| Elske in Anderland op Kenia: Nairobi en Masai Mara… |
 | Jo Dufay op Kenia: Nairobi en Masai Mara… |
Elske in Anderland 
Ik denk dan gelijk: komt die mevrouw in het plastic wel door de ‘temperatuurgrens’ – volgens mij stijgt je lichaamstemperatuur minstens twee graden als je jezelf in plastic verpakt voor uren en uren. En verder natuurlijk weer genoten van je verhaal!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank 🙂 En lijkt mij ook niet handig inderdaad. Maar vooral heel onprettig haha
LikeLike