Aller à l’école

Met zijn blonde haren steekt hij een kop boven de rest uit. Hij schuifelt mee in de drom kinderen, richting deur. Nog een kusje, vraagt hij. Een knuffel ook. Ik zie dat hij twijfelt. Als hij eindelijk door de deur is, moet hij nog langs de mevrouw met de thermometer. Hij kijkt nog eens om. Ik knik. Ik zie hoe hij opkijkt naar de mevrouw, en vervolgens zijn handen ontsmet bij het pompje. 
Hij kijkt een laatste keer om, een vragende blik en lichte frons op zijn voorhoofd. Met een grote grijns steek ik mijn duim naar hem op. Die grijns zit natuurlijk verstopt achter mijn mondmasker, dus ik gooi er nog snel een luchtkusje achteraan. Ik zie hoe hij zijn rug recht en wegslentert in de richting van de speelplaats. Tweede klasje aan de rechterkant, had ik hem verteld. Hopelijk weet hij nog wat links en rechts is. 

Na een ‘vakantie’ van 6 maanden, was het vorige week zo ver; Andres kon weer naar school! Hoewel hij er heel erg aan toe was, en ook zin in had, was het toch ook wel heel spannend. Want tot vorig schooljaar ging hij naar de Amerikaanse school, en nu moest hij beginnen op de Franse school (iets met het verdriedubbelen van het toch al niet zo bescheiden bedrag aan schoolgeld op de eerstgenoemde school). Een nieuwe school betekent ook een nieuwe juf, nieuwe gewoontes, nieuwe klas en kinderen. En in dit geval dus ook een ‘nieuwe’ taal. Want hij kan best in het Frans tot 10 tellen of enkele beleefdheden uitwisselen. Maar daar stopt het ook wel een beetje.

In het weekend mochten we al eens gaan kijken en op maandag brachten we hem samen naar zijn klasje. Door de hoofdingang en via het kantoor van de directeur. Vanaf dinsdag moesten we echter mee in de gewone procedure, en dat betekent dat ik hem bij de poort van de “maternelle” moet achterlaten; hij moet dan zelf naar zijn klaslokaal lopen. En dat gaf wat extra zorgen, want hij wist niet zeker of hij het van deze kant wel zou kunnen vinden. Maar natuurlijk kwam dat allemaal goed, en tot nu toe zijn er amper tranen geweest.

• 

• 

• 

• 

• 

We zijn er nog niet helemaal; hij is nog wat stil en onzeker. Toen hij zijn eerste losse tand tijdens schooltijd zelf had getrokken, stak hij hem maar gewoon in zijn broekzak omdat hij niet wist hoe hij dat moest vertellen aan de juf. Hij verstaat ook nog lang niet alles, maar vertelde me dat als hij niet precies weet wat hij moet doen, hij naar de andere kinderen kijkt en hen nadoet. De basis van het spieken is gelegd, vrees ik. Maar ik vind het vooral super stoer dat hij zichzelf er zo doorheen slaat! En elke dag hoor ik hem nieuwe zinnen creëren in het Frans, over twee maand versta ik hém waarschijnlijk niet meer.

Nora pikt ook alweer menig Frans woordje op. Alleen vertikt ze het om “oui” te zeggen; ze blijft vragen beantwoorden met “ja”. Vorige week woensdag was het haar eerste dag. Van de hele dag thuis zitten naar een klasje met 26 kinderen. Ook niet niks. Gelukkig mag Rouki voorlopig mee; de juf heeft niet zoveel tijd voor 1 op 1 aandacht, dus bij opstartproblemen stellen ze dit voor. De eerste dagen week Nora niet van Rouki haar zijde, maar inmiddels helpt ze alleen nog even met fruit eten en eventuele luiers verschonen. Dat komt dus ook helemaal goed. 

• 

• 

• 

Alleen is haar gedrag thuis wel heel erg veranderd. Er hangt af en toe een flinke donderwolk boven ons zonnestraaltje. Ze is veel boos, roept veel, en het op de grond liggen en NEE roepen of huilen heeft ze tot de next level verheven. Maar ach, het is eens iets anders. En na een kinderloze ochtend, lach ik daarom 🙂

• 

• 

Na 6 maanden aanmodderen, worden we nu weer in een routine gedwongen. Van vroeg opstaan, samen havermout eten, wassen, aankleden, appeltjes schillen en op tijd vertrekken. Iedereen tas mee? Schoenen aan? Op de vorige school maakte het niet zoveel uit als we eens wat later waren, maar de poort bij Andres zijn school is open tussen 8.20 en 8.35; ben je later dan moet je via de hoofdingang (ik moet dan ID bewijs achterlaten en krijg een bezoekerspas) en dan langs de directeur alvorens je naar de klas mag. Dus dat gaan we proberen te voorkomen. 

Lukt in principe ook prima en gelukkig is er een binnenweg tussen de school van Nora en Andres. Zo hoef ik niet over de geasfalteerde hoofdweg, en dus niet over het ‘drukke’ kruispunt. Tegenwoordig staan daar zowaar stoplichten, maar echt veel helpen doet dat niet. Als je stopt omdat het rood wordt, staan ze achter je allemaal te toeteren. Er zijn er altijd een paar bij die nog even snel denken over te steken en de boel vastrijden. De politie, die tot voor kort instond voor de regeling van het verkeer op het kruispunt, kan het ook nog niet helemaal loslaten. Het is dus altijd goed uitkijken of er geen blauwe meneer op de weg staat, want dan vervallen de stoplichten en dienen we zijn gebaren te volgen. 

Ik ken inmiddels zo’n beetje alle binnenwegen. Daar geen opstopping of politie. Alleen soms de vuilnisman of wat loslopend vee. Dan moet je alsnog even wachten. Maar die schrijven tenminste geen boetes uit. Of mijn auto ook blij is met mijn keuze voor de kleine straatjes, betwijfel ik. De zandwegen zitten altijd vol hobbels en bobbels, maar het afgelopen regenseizoen deed er een flinke schep bovenop. Bovendien zie je de kraters en uitstekende stenen niet als de straat blank staat. Vrij onaangenaam zeg maar…. 
Maar als het goed is hebben we inmiddels de laatste bui gehad, en blijft het de komende maanden droog. Misschien dat er dan iets aan gedaan wordt. Of niet. 

• 

• 

•