Nattigheid

Doordat we vijf maanden zijn weggeweest uit Niamey, hebben we heel wat gemist. 
Maar de timing van onze afwezigheid kon slechter; april en mei zijn de heetste maanden van het jaar, die ben ik liever kwijt dan rijk. Na de hitte komt het regenseizoen, wij maakten daar nog net het staartje van mee. Genoeg om een aantal keer de vloeren te moeten dweilen en wasmanden te moeten zetten onder de lekken. 

Omdat het grootste lek in Andres zijn kamer zit, en hij bij nachtelijke toiletbezoekjes lelijke uitschuivers kan maken door water op de gladde tegelvloer, besloten we de huiseigenaar nog eens te contacteren. Die is doorgaans niet zo van het “dat lossen we wel even op”; meestal staat nèt wat wij nodig hebben niet in het contract (achteraf gezien is dat allemaal vrij vaag verwoord, we snappen nu waarom). Maar het dak is wel degelijk zijn verantwoordelijkheid, en dus stuurt hij zonder al te veel morren een paar mannetjes. 

Die werkmannen klimmen op het dak en werken drie ochtenden flink door. Het geklop, gedreun en de rommel zijn niet te negeren. Na de drie ochtenden proberen we ze nog te overtuigen om de schade binnen een beetje weg te werken; wat plafondplaten vastzetten en misschien een likje verf hier en daar? Maar zo ver gaat de verantwoordelijkheid van de huiseigenaar dan weer niet, blijkbaar. En dus nemen we die extra oneffenheden ook maar voor wat ze zijn. Niet ons probleem, op de lange duur. 

Wel is onze verbazing groot, als het water bij de laatste grote bui (meer dan 50mm in 24u) uit Andres zijn plafond stroomt! Wat hebben die mannen in vredesnaam drie ochtenden op het dak gedaan?? Drie wasmanden zijn er nu nodig, in plaats van één. Maar dat zijn problemen voor volgend jaar.

Want het regenseizoen is inmiddels namelijk volledig afgelopen, de temperatuur flirt weer met de 40 graden en de lucht wordt elke dag droger. Geen huiseigenaar die nu kosten gaat maken voor zoiets onbelangrijks als een lek zonder regen. En geen bewoner die zich daar nu druk om kan maken, dat ook. 

En weet je. Na die laatste nacht met wasmanden en dweilen, en terug in bed bedenken dat er nog ramen openstonden. Opnieuw opstaan om alle ramen te controleren en dan toch ook maar een paar potten en pannen te verdelen over eetkamer en onze slaapkamer…. Na die nacht was ik niet heel vrolijk, en kan het zijn dat ik mijn beklag deed bij onze Rouki. Over hoe het toch kon dat het dak er ná de reparatie slechter aan toe was dan daarvoor. Wat zij beaamde en net zo belachelijk vond. Zie je wel! Stom. 

Later die dag verontschuldigde diezelfde Rouki zich dat ze zo lang had geslapen (meestal doet ze ’s middags een dutje). Maar ze was zo moe want met die zware regenbui had ze bijna niet geslapen; ze moest al haar spulletjes redden van het binnen gutsende water. Bovendien konden de emmers het niet aan en moest ze dus een soort van hozen. Terwijl ze doodsangsten uitstond, dat haar dak zou instorten. Niet ongegrond, zo bleek iets later. Toen een huisje verderop in de straat instortte en de moeder en twee kinderen die daar lagen te slapen niet meer gered konden worden. 

Reality check. 
De meeste Nigerezen wonen, als ze al het geluk hebben een huis te hebben, in lemen huizen. Wat prima is in een warm en droog klimaat, maar iets minder ideaal bij hevige regenval. 

En het regenseizoen was vrij stevig. Bovendien wonen veel mensen aan de oever van de rivier; daar hebben ze groentetuintjes of rijstvelden. Maar als er zoveel regen valt (niet alleen in Niger, ook in buurlanden), dan treedt de rivier uit zijn oever. En overstromen die tuinen, rijstvelden en huisjes. Meer dan 300.000 mensen hebben de afgelopen maanden hun huis moeten verlaten, een deel daarvan zag het verdwijnen in de rivier. Mensen werden verpletterd, of ze verdronken. Hele wijken werden weggespoeld of stonden op zijn minst onder water. Bootjes voeren door de straten. Onwerkelijk. 

• 

• 

En ik? Ik klaag over een lek. In een huis dat niet van mijzelf is. Een groot huis van steen, met 4 ruime slaapkamers, een tuin en een zwembad. Wat ik tijdelijk het mijne mag noemen. Waar ik thuiskom na een warme dag. Waar ik eet, drink en plezier heb. Met mijn gezin, met de vrienden. En waar ik 3 maanden per jaar wat extra dweiltjes doorheen moet trekken, wegens wat plasjes water. 

Nee, dan de lokale bevolking: volop in de weer om op te bouwen wat van hen weggenomen werd. De start van het nieuwe schooljaar werd een aantal keren uitgesteld, first things first.
Wat een veerkracht. En akkoord; een keuze hebben ze niet. Maar ze doen het toch maar. 

Wij laten ons lek voor wat het is, en als de eerste regens van 2021 zich aandienen zullen we de problemen met Rouki haar dak proberen op te lossen. Voorlopig zal er geen druppel regen vallen. De luchtvochtigheid is in een indrukwekkend tempo gedaald en er hangt constant een waas van stof in de lucht. “Heiig”, noemt de weer-app op mijn telefoon dat. Ik vind stoffig een beter woord, maar eigenlijk is het de harmattan: een droge wind die stof meevoert. Een soort Afrikaanse mist. Voordeel van dit seizoen is dan weer dat de temperatuur eindelijk een beetje zal dalen. ’s Nachts kunnen de ramen open en overdag blijft de temperatuur onder de 35 graden. Dan nemen we dat stof maar voor lief.