Anassara! Anassara!

We rijden door een lokale wijk. De zandweg vol putten en hobbels en links en rechts muren met daarachter huisjes. Of hutjes; gemaakt van hout, riet, leem, doeken…. Er scharrelen kippen over de weg, er spelen kindjes op straat. “Anassara” roepen ze en ze rennen een stukje mee. “Blanke” of “wittekop” bedoelen ze. 

We slaan een paar keer rechtsaf en passeren een moskee of twee. De wereld kleurt hier oranje; alles heeft dezelfde zandkleur. In vrolijke kleuren gehesen mensen zorgen samen met de strakblauwe hemel voor wat variatie. We parkeren in een straat en gaan door een zwarte ijzeren deur een binnenplaats op. Een geit kijkt op van haar eten; restjes rijst van gisteren. Een jongetje, gsm in zijn hand, komt met grote nieuwsgierige ogen dichterbij. Het kleine broertje probeert in een bloempot te klimmen maar wordt daaruit getrokken door zijn moeder. Vriendin E neemt het voortouw en stelt ons voor aan monsieur Abda. Hij maakte al verschillende sieraden voor haar, en gaat ons zijn kunstjes tonen. 

Er wordt een matje voor ons uitgespreid. Meneer wil er nog een zachte deken overheen draperen maar wij zitten al te spelen met twee babygeitjes en zeggen dat we zo ook prima zitten. Hij gaat verder met zijn werk en wij kijken toe. Er wordt wat gepraat en we bladeren door zijn ‘catalogus’. Momenteel heeft hij weinig sieraden liggen, maar we kennen de touareg winkeltjes met bijoux en weten een beetje wat het aanbod is. Bovendien zien we nu hoe M. Abda een mooie zilveren armband aan het polijsten is. Het design is van zijn klant; hij werkt het uit zoals zij getekend heeft. En het is mooi! Ik bestel een paar oorbellen en ga nog even nadenken over een leuke armband 🙂

• 

• 

• 

• 

Als we vertrekken, huppelen de geitjes met ons mee naar de straat. Daar staat moeders en ze beginnen gulzig te drinken. Over een paar dagen tot weken mag ik mijn oorbellen weer ophalen, de nu 5 dagen oude geitjes zullen dan een stuk groter zijn als ze zo doordrinken. 

• 

• 

In België of Nederland zou ik met vriendinnen afspreken in een shopping mall om eens lekker bij te praten en te winkelen. Hier doen we het zo 😉
We zijn met ons drieën en doen nog een paar adresjes, alvorens we bij een maquis gaan lunchen. Dat is een lokale eetgelegenheid, alhoewel deze specifieke maquis eerder andere Afrikanen aantrekt en geen Nigerezen; het menu bestaat uit varkensvlees en als de serveerster vraagt welk bier we willen moeten we uitdrukkelijk vragen om water. En zowel bier als varkensvlees staat niet op het menu van de gemiddelde Nigerees. 
Het wemelt er van de muggen, ze plakken nog net niet vast aan tafel. We concluderen dat een beetje ontvetter of überhaupt enige vorm van schoonmaken veel zou helpen, en kiezen een tafeltje zonder tafelzeil. 

• 

Blijkbaar zijn we een beetje laat; om 11 uur is het varken klaar en het is inmiddels bijna 2 uur. We moeten het doen met de restjes. Het varken is in stukken gesneden en per hompje betaal je 300 CFA (net geen 0,50€). We bestellen twee stukjes per persoon, die ze voor ons in brokjes snijden en die we met twee tandenstokers horen op te eten. 
Nu ben ik niet zo van het knagen aan botjes en al dat vet en huid is ook wel een beetje buiten mijn comfortzone. Maar! Het is eigenlijk echt wel lekker, goed gekruid en zelfs het vieze sausje blijkt lekker in combinatie met het vlees. Maar een volgende keer zou ik wel vroeger gaan om wat meer vlees te kunnen eten en wat minder bot en vel…. 

Het was dus lekker, maar bovenal ook heel leuk. Eens een keer iets anders dan de “nette” restaurants, die toch een ander soort publiek aantrekken. Geroezemoes all over, een tv die net iets te luid staat, verkopers die zich met hun koopwaar tussen de tafeltjes door wurmen en een tafelblad dat zo oneffen is dat je moet oppassen waar je je blikje drinken neerzet. 
In totaal betaalden we 6 Euro voor drie bordjes vlees, 3 blikjes frisdrank en een fles water van 1,5 liter. Lunchen voor 2 Euro per persoon doen we niet zo vaak, dus ook op dat vlak was het meer dan geslaagd 🙂

’s Avonds gingen Marc en ik met de kinderen buiten de deur eten. Bij een American Diner met binnenspeeltuin. Dat ook dát geslaagd was hoef ik vast niet uit te leggen. Wel jammer dat onze drankjes alleen al evenveel kosten dan mijn gehele lunch van die middag. Maar ach, de snoetjes van Andres en Nora in die speeltuin waren de eindrekening meer dan waard.