Sterilisatie op de keukentafel

’s Ochtends bij het opstaan gooi ik als eerste alle ramen open. Heerlijk! Overdag is het nog een good old 38 graden gemiddeld, maar ’s nachts koelt het af naar zo’n 20 graden. En dat is fijn. Deze “winter” maanden zijn de enige waarin er überhaupt ramen opengaan hier. Dus zo’n verfrissend windje door het huis is welkom. 

Zeker nu Tiger (de kat) gesteriliseerd is, en dus al een week in de logeerkamer bivakkeert. De eerste dagen zat ik daar met een borstel en oude vod als een soort Assepoester op mijn knieën haar vloer te boenen. Maar aangezien ze zeer overtuigend is in het begraven van haar behoeftes in onze provisorische kattenbak, en die vulling in de rondte vliegt. En ze met die kap rond haar nek haar voer- en waterbakjes omstoot en daar dan doorheen loopt uit pure verveling…. Ben ik daarmee gestopt. En tel ik inmiddels de uren af tot de vétérinaire hier verschijnt. De vriendelijke Russische mevrouw die jaaaren geleden neerstreek in Niger om zich hier met haar lokale man te vestigen. Haar kunde nam ze mee en daar zijn de beestjes in Niamey bij gebaat. 

Ikzelf had een ietwat bovengemiddeld stressniveau vorige week vrijdag. Tiger zat toen al een etmaal opgesloten en was not amused. Gelukkig had ze zes kittens die haar bezighielden. Maar toen werd het 15 uur en kreeg ze een prikje. Ze vond het prima, scharrelde wat door onze woonkamer tot het middel begon te werken. Scharrelen werd zwalken, als een dronkaard. Tot ze erbij neerviel en zich overgaf. De dierenarts had dit allemaal rustig zitten aanschouwen, terwijl ik me vrij ongemakkelijk voelde. Want och dat beestje toch en ze wist dan nog niet eens wat er nóg allemaal stond te gebeuren. 

Gelukkig was er dus die Russische nuchterheid. Ze vleide ons poezenbeest op een oud dekentje op onze eettafel. Toen ze met touwen de vier poten vastbond aan onze stoelen kreeg ik het even nóg warmer. Ik kreeg visioenen van een kat die tijdens de operatie tegen zou stribbelen van angst en pijn. Maar, zo verzekerde ze, dat was enkel en alleen nodig om de kat op haar rug te laten liggen. Of ik nog nooit had gezien dat katten een bolle rug hadden, en zonder een beetje hulp dus niet op hun rug kunnen liggen? Nee dus, maar nu ze het zo zei leek het aannemelijk. 

Eerst bleef ik in de buurt en riep dingen als “lukt het” en “wilt u echt niets drinken”?
Om mezelf wat af te leiden en de vet een plezier te doen, stortte ik me daarna op de logeerkamer. Die zes kittens moesten verwijderd worden. Er moest een tweede “kattenbak” gemaakt worden en misschien ook een soort mand waarin het arme beest straks zou kunnen ontwaken?
Ik was er toch best een poosje mee bezig, en toen ik me weer in de woonkamer waagde probeerde ik een blik op te vangen van Tiger. Elke keer dat ik passeerde zocht ik naar witte of grijze vacht of een pootje. Maar ze bleek helemaal bedekt onder een soort operatiekleed. Net echt! Toen durfde ik dichterbij te komen. De dierenarts fluitte nog net niet, maar alles aan haar deed blijken dat ze de boel onder controle had en het zelfs een soort van leuk leek te vinden. Dat schiep vertrouwen.

Opeens hoorde ik mezelf zomaar vragen “kan ik iets voor u doen”. En ze antwoordde “ja wil je dit even aannemen en op tafel leggen”. Ik waande me een ware operatieassistente en stak mijn hand uit, wachtend op een of andere scalpel of klem. Om dan tot mijn schrik te beseffen dat het de ‘binnenkant’ van de kat was die ik zou moeten aannemen. Uitgespreid op de kartonnen verpakking van de antibiotica, dat dan weer wel. Ik besloot prompt de vloer van de logeerkamer nog even te dweilen en te wachten tot de operatie voorbij was.

Toen Tiger dichtgenaaid en losgemaakt was legden we haar in de blinkende logeerkamer. Ze toonde al wat reflexen dus zou wellicht binnen niet te lange tijd wakker worden. Eten hoefde ze nog niet maar drinken wel en ik moest weten dat ze de komende uren nog helemaal dizzy zou zijn en dat dat niet erg was. Voor haar misschien niet, maar voor mezelf…. Ik kreeg nog een lesje biologie en dierenanatomie aan de hand van de eierstokken en baarmoeder op dat kartonnetje en toen stond ik er opeens alleen voor. Ik sneakte nog snel de logeerkamer binnen met een klein bakje voer. Tiger had niets meer gegeten sinds donderdagavond en we weten allemaal hoe graag ze eet. Het beest zou zo al de pest aan me hebben, ik ging haar niet ook nog haar eten ontnemen. 

’s Avonds moest Marc voor mij gaan checken of ze wakker was, ik wilde tot in detail weten hoe het met haar ging. Het was echter pas de volgende ochtend dat ik (gedwongen; Marc was aan het werk) zelf een kijkje ging nemen. Ze lag in het mandje dat ik voor haar had gemaakt en tilde loom haar kopje op. Ik aaide haar en zei dat het me speet maar dat het beter was en of ze ok was? Toen zag ik het lege voerbakje. En wist ik dat het goed was. 

De afgelopen week was ik dus mantelzorger. Naast de zorg voor Tiger had ik ook die zes kittens op de veranda. Zonder moeders, dus werden wij mensen surrogaatouders. Na het weekend mochten ze voor het eerst naar Tiger om te drinken. Per twee. Driemaal per dag drie wissels. Na een week ben ik er wel een beetje klaar mee. Vanmiddag om 15 uur komt onze Russische vriendin terug en ik kan niet wachten. Tiger haar kap eraf, hechtingen eruit en dan naar buiten! Hopelijk gaat ze weer gewoon ergens buiten onze muren haar behoeftes doen en leert ze die zes monsters hetzelfde. Dan maak ik nog 1 keer de logeerkamer en veranda hermetisch schoon en dan stort ik me op het volgende avontuur: een nieuwe thuis zoeken voor de zes kleintjes…. 

Natuurlijk kwam ook Sinterklaas langs in Niamey, we zwaaiden hem toe van op afstand en vierden thuis!

2 Comments on “Sterilisatie op de keukentafel”

1. Oh, wat heb ik gelachen om dit verhaal. 🤣
   Gelukkig maar dat er een echte dierenarts voor handen was voor de sterilisatie.
   Je moet er toch niet aan denken dat arme Tiger door een of andere kluns was “geholpen”.
   Het is dat Niamey zo ver weg is van Zwolle, anders adopteerde ik direct dat wie katje met vlekken op de rug. Wat een schatje. 😍
   Geniet maar van de koele nachten. Hier in Nederland is het koud en erg grijs. Je zou overdag al de lampen aan doen.
   Brrrr.

   LikeLike

   Beantwoorden

   • Ja lief zijn ze he…! 🥰 Alleen is Niamey nogal overbevolkt als het op katten aankomt, dus of andere mensen er op zitten te wachten is nog maar de vraag 😬
     En ja de Nederlandse winter is niet alles he…. Maar hier klagen we evengoed veel op het weer hoor 🙃😉 Fijn weekend!! Groetjes

     LikeLike

     Beantwoorden

Geef een reactie Reactie annuleren

Vul je reactie hier in ...

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

E-mail (vereist) (Adres wordt niet getoond)

Naam (vereist)

Website

Je reageert onder je WordPress.com account. ( Log uit /  Bijwerken )

Je reageert onder je Facebook account. ( Log uit /  Bijwerken )

Annuleren

Verbinden met %s

Houd me via e-mail op de hoogte van nieuwe reacties.

Houd me via e-mail op de hoogte van nieuwe berichten.

Δ