Bonne année

Voor degene die ik nog niet zag/sprak/stuurde: een gezond en gelukkig 2021 toegewenst!! 
En dat we snel weer mogen knuffelen 🙂

Ondanks dat hier nog veel meer “mag” dan in België en Nederland, leek een groot feest niet heel handig. Corona woedt door onze expatgemeenschap en bij voorkeur blijven wij ervan gevrijwaard. De tweede golf kwam hier wat later en de cijfers zijn minder dramatisch, maar de teststrategie en ook de betrouwbaarheid van de laboratoria zijn niet te vergelijken met thuis. Dus blijven we op onze hoede. 

En hoewel ik doorgaans niet zo heel blij ben met het steppeklimaat dat hier heerst, maakt het het wel een stuk makkelijker om sociale aangelegenheden in de buitenlucht te laten doorgaan 🙂 En zo togen we op 31 december eerst naar Cap Banga; een terras op een eilandje in de Niger. Een drankje en praatje terwijl we keken naar de laatste zonsondergang van 2020. Voor de laatste keer kleurde haar gloed het water oranje, een bootje voer vredig voorbij. 

Nog voor het donker viel namen wij het bootje terug naar de wal, want we hadden gereserveerd voor het buffet bij hotel Noom. Althans, dat was wat we dachten; in werkelijkheid bleek het een 7 gangen-diner. En dat was vrij uitdagend, gezien we een tijdsluik van net geen twee uur hadden alvorens we elders verwacht werden. 
We lieten het gebeuren en aten heerlijk. De zalm die vooraf beloofd was, bleek veranderd te zijn in zeewolf. Maar uiteindelijk bleek dat dan toch zalm te zijn. De welkomstcocktail was blauw, maar gelukkig was de wijn die volgde gewoon van druiven gemaakt en was het eten feestelijk en lekker. De setting was idyllisch: buiten aan het zwembad met kaarslicht, een volle maan en vuurwerk in de verte. Goed gezelschap deed de rest. Daar kon zelfs de iets té enthousiaste DJ niets aan veranderen. Tegen de tijd dat het copieuze kaasplankje geserveerd werd waren we eigenlijk al te laat, maar er volgde ook nog een dessert. 

Iets later dan bedoeld, maar nog ruimschoots voor middernacht, zaten we aan het kampvuur bij de gastheer en -dame van de avond. Ze stelden hun tuin en veranda beschikbaar voor een heus après ski feestje. In miniem gezelschap maar met genoeg fun voor heel Niamey. 

Er waren marshmallows en flikkerende ballonnen. Twee gevulde koelkasten, confetti, vuurpijlen en bubbels. We telden samen af en proostten. We ‘elleboogden’ elkaar een gelukkig nieuwjaar en we zongen van Anton in Tirol en de Snollebollekes. Het was een bijzondere bedoening maar ik had het niet anders gewild. Het jaar begon goed!

Voor ons dan toch; waar ik na een toch wel zware nacht redelijk goed functioneerde bij het opstaan, kwam Rouki nog net niet uit de logeerkamer gekropen. En dat was niet door een kater. Een slapeloze nacht door hoofdpijn, rugpijn en algehele malaise. We brachten haar naar huis en daar is ze nu nog steeds. Ze testte positief op malaria en inmiddels lijkt de medicatie toch een beetje verbetering te brengen. Maar ze is goed ziek geweest. Door alle corona gekte zou je bijna vergeten dat er jaarlijks enkele honderdduizenden mensen sterven aan malaria…. 

Inmiddels is al het feestgedruis verteerd en zit de eerste school/werkweek er bijna op. Voor Andres stond er een weekje thuisonderwijs op de planning, om schoolgenootjes die de feestdagen buiten Niger doorbrachten de mogelijkheid te geven om hun quarantaine te overbruggen. De juf had ons voor de vakantie een goed gevulde envelop meegegeven met duidelijke instructies voor deze surrogaat juf. Na vijf dagen hebben zowel Andres als ik eindelijk de tongbreker “la roue sur la rue roule, la rue sous la roue reste” onder de knie. Als dat geen goed begin van 2021 is…!