terug in niamey

Als ik na 4 winkels mijn weekmenu moet omgooien omdat ik de juiste ingrediënten niet vind. 
Als er bruin water uit de kraan komt. Als het koude water lauw is en het warme water ook. 
Als de politieman me verplicht door het rode licht te rijden. 
Als er vette vingers en voorhoofdafdrukken op mijn autoraampjes zitten door nieuwsgierige, ondeugende en/of bedelende kinderen. 
Als ik van de 10 (op straat) gekochte eieren minstens de helft moet weggooien wegens rot. 
Als er bij het douchen oranje water van me afspoelt…. Dan weet ik dat ik terug ben in Niamey.

 

• 

• 

Kleine dingetjes, maar een groot verschil met België. 
In België zou ik me om de meeste van bovenstaande dingen druk maken. Hier niet. Of toch een stuk minder. Die vieze handen op mijn auto, niemand die het zelfs maar ziet! Het is een en al kras, stof en andere viezigheid. Who cares. Hoe anders was dat met de gloedjenieuwe Subaru die we met nog maar 24 kilometers op de teller uit de parkeergarage van Hertz reden in Brussel. Drie weken later stonden er dik tweeduizend extra kilometers op de teller, maar na een ritje door de wasstraat en een grondige stofzuigbeurt was hij nog steeds als nieuw.  

Hier wordt de auto ook regelmatig gepoetst hoor. De guards houden zich er graag mee bezig, zeker nu het weer flink warm aan het worden is. Maar tegen het zand en stof is niet op te poetsen.  
Dus dat hij vies is, daar kan ik goed mee leven. Maar na 3 weken rond cruisen in een hypermoderne luxe bolide over alleen maar asfaltwegen, vallen de andere mankementen van mijn auto hier extra op. Niks gaat smooth en alles rammelt en hobbelt. Zo verloor ik laatst mijn bull-bar, je weet wel zo’n botsijzer voor je bumper. Ik reed er gelukkig net niet overheen en hij paste precies in m’n kofferbak. Probleem opgelost, of toch tijdelijk. 

De buurman met de garage deed het echte werk, dus hij hangt er inmiddels weer aan. Maar tijdens mijn eerste ritje sinds terugkomst in Niamey besloot ik diezelfde buurman weer wat werk te verschaffen. Want na drie weken in een automaat en dus helemaal niet te hoeven schakelen, vond ik het opeens uitermate irritant dat mijn versnellingspook niet meer in zijn achteruit wilde. Of nou ja, alleen door héél hard te trekken en vooral niet los te laten zo lang ik achteruit wilde blijven rijden. Dat moest toch beter kunnen. 

Ook kwam een “oud” probleem weer opzetten. Wat ik hier niet ga uitleggen omdat ik niet precies weet wat het probleem is. Ik kan het alleen uitleggen op een soort hints-manier, van dat spelletje met die gebaren en geluiden. Toch had ik na een aantal verwoede pogingen het idee dat die arme buurman niet helemaal doorhad wat er nu precies scheelde. Hij zal nog nooit Hints gespeeld hebben, denk ik. Maar we besloten samen een ritje te maken om het aan den lijve te ondervinden. 

Iets na de afgesproken 16u en dus meer dan op tijd in Afrika, parkeerde ik mijn auto bij de garage en ging op zoek naar Monsieur Ismaël. Eenmaal door de poort sta je al snel tussen een auto of 20 – 25 en van onder praktisch elke auto steekt minstens 1 paar benen. Het was dus even zoeken welke benen van de buurman waren, maar al snel zag ik zijn grote lach tevoorschijn komen en konden we vertrekken. Ik mocht zelf rijden en stelde een kort ritje voor om de man niet te lang van zijn werk te houden. We konden het goed pratende houden en dus vroeg ik of het OK was om de rit iets langer te maken. Mijn auto reed namelijk bijna net zo soepel als een Subaru met maar 24 kilometer op de teller. Ondanks een aantal omweggetjes gingen we dan ook onverrichter zake terug naar huis, of hoe mijn auto me deze keer in de steek liet door me niet in de steek te laten….  

Zelf reed ik nog even door naar de bank en daarna naar de supermarkt voor de laatste ingrediënten voor mijn pasta. Die uiteindelijk een snelle nasi werd overigens, wegens het niet vinden van de juiste ingrediënten. Maar dat terzijde, terug naar de auto. 
Want net voordat ik met mijn bolide de straat van de supermarkt indraaide, was het weer raak! De auto begon te sputteren en schokken. Maar in plaats van ten einde raad, was ik deze keer vooral heel blij. Snel belde ik Ismaël om te vragen of hij nog bij de garage was omdat we nog een ritje moesten maken. Het werd een heel kort ritje met hem achter het stuur. Kon hij zelf eens ondervinden wat ik niet uitgelegd kreeg. De auto liet ik erna achter bij hem en de volgende dag kreeg ik de boosdoener te zien. Het bleek de “bobine” te zijn en de hele technische uitleg laat ik achterwege (omdat ik die niet helemaal snapte en het er ook niet echt toe doet), maar die kon niet zo goed meer tegen de warmte. Dus met koude motor was er geen probleem, maar als ik lang genoeg bleef rijden stopte hij te doen wat hij moet doen. 

Dus heb ik een nieuwe bobine. En ook nieuwe bougies. Mijn bullbar zit waar hij moet zitten en de versnellingspook gaat zonder problemen in alle versnellingen. Maar nu is de linker achterband een beetje leeg zag ik net. En met mij zag opeens iedereen het; ik werd aangesproken door onze guard en door die van de buren linksvoor. Door de chauffeur van de overburen en door een vader bij Nora haar schooltje. Dus eigenlijk moet ik dringend weer naar de garage. Ik denk dat ik eerst maar even een cake bak voor mijn vrienden daar…. Als ik nog genoeg niet-rotte eieren heb en de melk niet op is.
Want ja, we zijn natuurlijk terug in Niamey. 

•