Culturele ontdekkingen

Om 6 uur ’s avonds parkeren we onze auto voor de poort. De kinderen springen enthousiast uit de auto in het zand. Nora wil opgetild worden want ze draagt sandalen en haat zand tussen haar tenen. Best een dingetje de laatste tijd, aangezien de sandalen favoriet zijn (want: glitters) en zand hier alomtegenwoordig is. Maar goed. 

Als we de tuin van vriendin N. betreden is het al een gezellige bedoening. Mensen lopen rond, maken een praatje, drinken iets, er zwemmen er een paar…. We zeggen links en rechts gedag en dan vind ik een mooi plekje op een bankje in het gras. Drinken hadden we zelf meegenomen dus voorlopig zit ik goed hier. De kinderen spelen met een tennisbal en hebben al snel de popcorn ontdekt. Ik drink iets, praat wat, kijk rond en zie hoe er voor mij op de petanque baan meer en meer muziekinstrumenten en muzikanten zich verzamelen. 

Achter dit geïmproviseerde podium, in de diepte, stroomt de Niger.  Recht voor ons bevindt zich een levend canvas van het beste uitzicht van Niamey. We kijken neer op de rivier en kunnen beide oevers zien. Beide bruggen ook. De “drie gezusters” in de verte en een geweldige zonsondergang, moesten er niet zoveel wolken en stof in de lucht hangen. Maar die zonsondergang hebben we vandaag niet nodig; al snel weerklinken de eerste klanken van gitaren en drums. 

• 

Het is een Touareg groep, genaamd “Dag Tenere”. Wat zoveel betekent als ‘kinderen van de woestijn’. Misschien zingen ze daarover; het leven in de woestijn. Misschien ook niet, ik heb geen idee. Maar dat maakt allemaal niet uit, want het blijkt ideale zondagavondmuziek.

Nora is onder de indruk van de muziek of de muzikanten. Een beetje bang ook. Vooral voor twee specifieke mannen; “die zijn boos op Nora”. Geen idee waar ze dat haalt, maar ik denk dat het door hun rastakapsels komt. Die hadden we hier nog niet gezien. De gesluierde mannen zijn wel ok (die zien we hier overal op straat). En de mevrouw vond ze wel lief, die kreeg zelfs een handje.  

Toen het iets-later-dan-bedtijd was, gingen we naar huis. Met een beetje spijt. Maar maandag weer vroeg op voor school natuurlijk…. En achteraf maar goed ook, want beide kinderen hadden ’s nachts last van buikpijn. Die popcorn en ander lekkers waren misschien toch wat te veel van het goede. Maar verder? Niets meer aan veranderen, top avond! 

We bleven cultureel bezig, de rest van de week. Zo gingen we naar een expositie met als thema ‘de dieren van Niger’. We kochten een mooie pentekening, al waren de kinderen het er niet mee eens. Zij wilden liever de felgekleurde olifanten of nijlpaarden, of de struisvogel in twee stukken. Of toch het geitje of die met goud…. De volgende ochtend bleek de expositie een vat vol inspiratie te zijn geweest, want we waren al vroeg met aquarelpotloden in de weer. Het watergedeelte werd afgeraffeld wegens beperkte concentratieboog, maar “ook als tekening is het een kunstwerk” aldus de beginnende kunstenaar. 

Een andere, lokale, kunstenaar buigt zich deze week over de mooie stofjes die ik laatst kocht in het lokale shoppingwalhalla Wadata. Straatjes vol met winkeltjes, kramen en mensen. Shoppen in Niamey is altijd weer een feestje. De naaister gaat als het goed is vijf jasjes en twee rokken maken. Ik ben benieuwd!

En Monsieur Abda, de Touareg bijoutier maakt een cadeautje voor Nora haar derde verjaardag begin juni. 
Als een klein ekstertje is Nora gek op alles wat blinkt, glimt en glittert. Ze wil mijn oorbellen, ringen, kettingen…. Dus vond ik het tijd voor eigen sieraden. 

En nu is het tijd om Andres van school te halen! À la prochaine 🙂