Nog eventjes…

Als ik wakker word trek ik een laken over me heen. Terwijl ik naar de afstandsbediening van de airco reik, besef ik waar de naam stortregen vandaan komt. Liters regen storten zich met veel kabaal op ons dak. Regelmatig licht de kamer op door een bliksem en of het wel of niet dondert kan ik niet horen door het gedreun van de regen. 

Ik weet dat ik moet opstaan en hier en daar een emmer of pan onder de drup moet zetten. Bovendien is het bijna 7 uur en gaat mijn wekker dus elk moment. Maar dit weer nodigt niet heel erg uit en dus blijf ik naar de regen liggen luisteren tot die wekker daadwerkelijk afgaat. Nog eventjes….

Dankbaar denk ik aan Boubacar, onze tijdelijke gardien, en aan Ismael van de garage. Want eerder deze week barste zomaar opeens mijn autoraam in duizenden stukjes uiteen. Marc stond erbij en keek ernaar. Hij rende nog naar buiten om te kijken of er stoute jongetjes steentjes over de muur hadden gegooid, maar waarschijnlijk is het gewoon de hitte geweest. Bizar, maar ja je zit er wel weer mee. 

Gelukkig had Boubacar de impuls om direct een stuk plastic te zoeken voor eventuele regens. Het was alweer dagen droog dus zelf had ik daar totaal niet aan gedacht. Maar een uur later trok de wind aan, blies flink wat stof en bladeren in het rond waarop er een korte maar hevige regenbui volgde. Merci Boubacar. 

De volgende ochtend bracht ik Ismael (de garage-buurman) op de hoogte van mijn ontbrekende autoraam, en twee uur later stond hij hier op de stoep met een nieuw exemplaar. Weliswaar een gebruikt raam; aan de strepen lak erop valt af te lezen dat het reeds een kleine aanrijding overleefde. Maar het bestaat nog uit 1 stuk en het is doorzichtig dus ik vind het prima. Ik koop het en hij zet het erin. Waardoor ik me vanochtend, bij deze toch wel overdreven actie van moeder natuur geen zorgen hoef te maken. 

Anderhalf uur later ben ik de ontbijttafel aan het afruimen als ik zie dat diezelfde Boubacar met een bezem in de weer is. In nog steeds diezelfde onweersbui. Als ik voor het raam ga staan om te kijken wat hij doet, blijkt dat hij gehuld in een regenjas het water naar buiten aan het vegen is. Daar bestaat een gezegde voor: dweilen met de kraan open. Ik vind het aandoenlijk en besluit niets te zeggen. Nat is hij toch al. 

Boubacar kwam Abdoulaye vervangen nadat die laatste in juli een verkeersongeluk had: hij viel van zijn motor en werd door zowel de linker voor- als achterband van een auto overreden. Hij hield er 2 gebroken ribben aan over en héél veel pijn. Boubacar is hier dus wel een tijdje geweest. Twee weken geleden stond Abdoulaye hier al eens op de stoep, om zich te verontschuldigen voor zijn lange afwezigheid, en met een nieuwe röntgenfoto. Nu ben ik niet zo goed in het aflezen daarvan, maar er was duidelijk een waas te zien in zijn longen. Vloeistof hadden ze gezegd, maar ze wisten niet wat het juist was en wat daarmee te doen. Abdoulaye wist vooral dat liggen heel veel pijn deed en hij er niet van kon slapen. Overdag voelde hij zich weer redelijk het mannetje, maar die nachten, dat ging echt niet meer. Naar een ander ziekenhuis dus. Daar bleek het bloed te zijn, dat vanzelf weg zou trekken. Er volgde alwéér nieuwe medicatie en die bleek eindelijk te doen wat moest. En dus was het tijd om Boubacar vaarwel te zeggen, Abdoulaye zijn eerste werkdag zit er net op. 

En zo wordt alles langzaamaan weer normaal. Zelfs de temperaturen zijn normaler. De kinderen hebben nog een paar dagen vakantie en dan moeten ze op 1 september weer aan de bak! Nora gaat naar een nieuwe school. Voor haar althans; ze gaat naar dezelfde school als Andres. Dat ging vorig jaar niet i.v.m. te weinig kinderen van haar leeftijd en dus had ik twee scholen met twee verschillende start- en einduren te combineren. Het vooruitzicht van één enkele stop staat me wel aan. Sowieso staat het vooruitzicht van het wegbrengen van de kinderen me wel aan, na twee maanden schoolvakantie en 24 uur per dag samen. De verveling slaat zo nu en dan toe en als dat niet zo is, staat er een tent in de woonkamer, liggen er duplo- en legoblokjes door het hele huis en buldert er non-stop een elektrisch bestuurbare kiepwagen door de war zone. 

• 

• 

• 

• 

Ik geloof dat we er allemaal aan toe zijn. Maar spannend vinden ze het wel. Gelukkig staat er nu eerst nog een lang weekend voor de deur, aangezien de eerste schoolweek pas op woensdag begint. Dus daar gaan we dan toch nog maar eventjes van genieten 🙂