Eind goed, al goed

De operatiedatum stond al een tijdje in mijn agenda en na lang wikken en wegen boekte ik één ticket, voor mezelf. Op 23 oktober bracht ik de kindjes naar bed; ze kregen een extra kus. Want ietsje later zat ik, met een negatieve PCR test in de hand, in de auto naar de luchthaven. Voor het eerst zonder die twee. 

En hoewel het met een klein hartje was, zag ik ook de voordelen: ik weigerde bagage in te checken en had dus alleen mijn handbagage mee. Die bovendien supersnel gepakt was, want geen natte doekjes nodig, geen luiers en zakjes, geen puffers, geen snacks en ander vermaak. Wel een slof sigaretten en evenveel pakjes thee. Die sigaretten vond ik spannend; het was het maximum dat ik mee mocht nemen. Maar dat bleek geen probleem. Enkel voor de verklaring van de grote hoeveelheid thee was er veel interesse. 

Hoewel ik niet bepaald een geduldig typje ben, blijkt in rijen staan aanschuiven zónder kinderen ook best mee te vallen. Al irriteert de douanebeambte me wel een beetje. Hij is druk druk aan het telefoneren, terwijl hij de papieren van mijn voorganger uitermate langzaam en omslachtig controleert. Als hij uiteindelijk de moeite neemt om zijn telefoontje te beëindigen en de meneer zijn papieren terug te geven, kijkt hij geïrriteerd naar mij, met m’n paspoort reeds in zijn venstertje, en gebiedt me naar zijn collega te gaan. Waar ik weer in de rij terecht kom. Maar goed. Eens voorbij de douane zoek ik een stoel en een drankje en zit ik daar prima tot we weer mogen aanschuiven voor een allerlaatste bagage check – die thee is een cadeau voor Nigerezen die momenteel in België zijn, er zit niks verdachts in en ik ga het niet verkopen – en zoek ik mijn geboekte stoel in het vliegtuig op. 

Mijn buurmens is er nog niet. En hoewel ik bij het inchecken duidelijk zag dat de stoel naast mij geboekt was, was er toch ergens de hoop dat er niemand zou verschijnen. Valse hoop natuurlijk, maar verder geen kwaad woord over mijn buurman. Het is een beetje zoals het wachten tot je voorbuur de stoel op ligstand zet; je weet dat het gaat gebeuren (zeker op een nachtvlucht), maar zo lang het niet gebeurt hoop je dat ze het vergeten. 

De vlucht en de nacht vorderden gestaag. Ongestoord films kijken was een leuke ervaring. Maar eigenlijk wilde ik ook wel even slapen. Terwijl meer en meer mensen in slaap vielen, volgde ik op drie schermen tegelijk verschillende films. Af en toe was ik even weg, maar de ene keer werd ik wakker tegen mijn buurman en de andere keer deed ik mijn ogen open en keek recht in twee donkere kraaloogjes. Ik dacht lang dat het een soort droom was, maar het kleine vrouwtje (op ooghoogte met mij, terwijl ik zat) hobbelde later die nacht nog twee keer voorbij, ondersteund door cabinepersoneel.

Helemaal wakker was ik niet bij aankomst in Parijs, maar dat was ik snel vergeten toen ik in de taxi het centrum naderde. Want ja, geen kinderen! Dus een bezoekje aan vrienden in Parijs! Lekker naar de markt, uitgebreid ontbijten met al onze aanwinsten, en heerlijk wandelen en terrasjes doen. 

• 

• 

• 

• 

Dezelfde avond stond ik dan weer tussen andere vrienden te dansen voor het geïmproviseerde podium in een tuin in Kalmthout. Op de klanken van Tisdass; een touareg band uit Niger. Om daarna uitgeteld in mijn bed te rollen in De Klinge. 

• 

• 

Uitslapen was er niet bij; ik had een afspraak in Gent voor mijn PCR test, nodig voor de operatie. En daarna een afspraak voor een lunch en stadswandeling met een vriendin.

Life is good, dacht ik toen ik ’s avonds op de bank zat. Maar toen belde het labo, dat ze Covid in mijn staal gevonden hadden. Of ik Corona had gehad? Stress! Want ik had toch negatief getest in Niamey? En ik heb mensen gezien! Geknuffeld zelfs! En mijn operatie? 

• 

• 

Lang verhaal kort; dat “griepje” dat ik eind september had bij mijn malaria, was corona. De waardes om positief/negatief te testen verschillen tussen Niger en België. Dus negatief in Niger is licht positief in België. Verder heb ik de beste dokter die er is en werd ik uiteindelijk netjes op de dag van afspraak geopereerd. Dat ik niet naar de recovery mocht en dus wakker werd in de operatiekamer, gaf een kleine stresspiek (help!!? Zijn ze nog bezig?!). Maar alles verliep verder prima en lieve Nynke haalde me op en bracht me thuis. Er was iets te eten en drinken en jeugdsentiment in de vorm van “Dirty Dancing 2”. 

De rest van de week spendeerde ik voornamelijk onder een dekentje op de bank, een pilletje hier en daar, wat visite. Wandelingetjes in de buurt, even naar het bos. En gelukkig was de PCR test op zaterdag weer negatief, zodat ik maandag kon terugkeren naar Niamey. Eind goed, al goed! Maar wat een gedoe (:

• 

•