Sugarland 7

Sugarland nummer 7, ons huisje en inmiddels onze thuis.
Gelegen in een compound met 9 andere huisjes. Allemaal ongeveer hetzelfde maar toch helemaal anders. Nummer 5 tot en met 10 zijn geschakeld en zien er op het eerste zicht hetzelfde uit. Toch zie je verschillen als je binnenkomt, in afwerking maar ook in inrichting. De muur staat net op een andere plek, een deur draait de andere kant op, en elk huis heeft andere hoekjes en kantjes. Zeer Afrikaans dus 😉

We hebben drie slaapkamers, twee badkamertjes, een (half afgewerkte) keuken en de woon/eetkamer. En natuurlijk de mooie ruime veranda, waar we veel zitten. Lekker buiten maar uit de zon! Al moet ik eerlijk zeggen dat we de laatste weken meer binnen zitten, met de airco aan. Zomer heet dat. Het gedeelde zwembad biedt natuurlijk wel de nodige verkoeling….

Als we de compound willen verlaten door de poort, staat er altijd een van de guards. Tevens tuinman, autowasser en klusjesman. Overdag is het meestal Jackson, die geduldig op een stoeltje zit te wachten tot er iemand binnen of buiten wil. Justin doet de tuinen, maar als hij geen klusje heeft ligt hij in het gras te chillen bij Jackson. Meestal doen ze niets, soms luisteren ze naar de radio of Pelekelo komt een praatje maken. Maar altijd is er een glimlach als je binnen- of buiten gaat!

Iets verder in de straat zit de guard altijd een boek te lezen, en schuin tegenover ons is er nog wat meer actie. Daar zitten ze met een man of 4, meestal rond het zelfgemaakte dambord. De houten plank is ooit beschilderd met het welbekende zwart-witte patroon en blauwe- en witte flessendoppen fungeren als damstenen.
Soms hebben ze tuinstoelen, dan zitten de dammers tegenover elkaar met het bord op hun knieën. Behalve op spelniveau moet je dan je dampartner ook op beenlengte selecteren; anders glijden de damstenen van het bord!? Ik zou bij elke domme zet overeind springen, en dan ligt het spel op de grond. Al kan dat natuurlijk ook een goede tacktiek zijn, nu ik er zo over nadenk….
Als er weer 2 of meer stoelpoten afgebroken zijn (met 2 poten en een bloempot onder de stoel kun je er nog prima op zitten blijkbaar) dan verhuizen ze het spel naar de grond en zitten ze in het gras.

Ze zijn allemaal even vriendelijk, als we voorbij wandelen krijgen we steevast een “hello how are you” – die Andres beantwoordt met een vriendelijk “bye bye”.
Ziehier de VOOR en NA foto’s van de Martin Luther King Road

Stiekem vond ik de rode aarde het mooist, maar toch ben ik blij met het asfalt. Het was echt stofscheppen hier, en voor de schokdempers van de auto is het vast ook beter. Die zijn net gemaakt trouwens, en de garagerekening moest eerst betaald worden alvorens ze aan het werk konden gaan. Ze konden de nieuwe onderdelen namelijk niet betalen….

Ik had de auto nog snel laten maken, want ik mocht van de week eindelijk afrijden voor mijn Zambiaanse rijbewijs! Vorige week hadden we al een eerste afspraak in het rijcentrum, en werden er vingerafdrukken, pasfoto en andere formaliteiten geregeld.
Zelf een pasfoto meenemen mocht niet, dus ik had mijn haar een beetje in de plooi gelegd. Toen het mijn beurt was werd er echter gezegd dat ik mijn haar uit mijn gezicht moest halen en de oorbellen uit moest doen. Weg mooie foto. Eigenlijk mocht ik ook niet in korte broek op de (PAS!!)foto, maar dat hebben ze door de vingers gezien 😀

Maar afrijden dus, hele andere koek. De auto was er in ieder geval klaar voor, maar bij aankomst bleek dat ik in een auto van het rijcentrum moest rijden. Ook goed.
Natuurlijk moest ik even wachten tot meneer de examinator er klaar voor was, dus was er tijd om spiegels en stoel goed te zetten. Een vriendelijke rij instructeur die toevallig naast mij parkeerde gaf nog een paar tips, zoals “houd je handen aan het stuur” en “rijd nooit sneller dan 40km/h, wij aanschouwen je als iemand die nog geen rijbewijs heeft”. Kijk, daar heb je wat aan….

Eens de examinator zijn stoel op de ligstand had gezet en er duidelijk ook klaar voor was, mocht ik vertrekken. We waren de parkeerplaats nog niet af of er werd al gevraagd of ik getrouwd was. Want hij vond mij toch wel heel erg leuk. Dat hij getrouwd was en drie kinderen had maakte niets uit; als we allebei partner en kinderen in de steek lieten lag er een gezamenlijke toekomst op ons te wachten. Toch maar vriendelijk bedankt, en nog geen 10 minuten later parkeerde ik de auto weer netjes op zijn plaats. Geslaagd! Eindelijk geen agenten meer omkopen en andere ellende. Of toch niet om rijbewijs-gerelateerde zaken….

Verder van de week niets bijzonders. Een koffietje hier en een lunch daar, wij klagen niet. Apters nog een bezoekje (en papier) gebracht en nu bijna weekend. We verwachten (en hopen op) regen. Fijn weekend allemaal! En geniet van de regen, gaan wij ook doen 😉