Slot

Gisteren ochtend hadden we weer clinic bij Apters; de wekelijkse pas- en meetsessie. Sara, Kenneth en Darius hadden andere verplichtingen, dus bleven Steve, Peter, Eston en ik over. Nog genoeg volk voor zo’n rustige woensdagochtend, zo bleek.
Geen lange wachtrijen, maar de ene mama wisselde de volgende op een rustig tempo af. Stoeltjes en formulieren werden zowaar gevonden en alles paste; zelden zo’n relaxte clinic meegemaakt! Nu Kenneth en Darius er niet waren was er bovendien nog meer ruimte voor ouwehoeren dan normaal, iets met een kat en muizen 😉 Kortom, het was een gezellige ochtend!

Toen er na 11 uur niemand meer opdraafde en we alle koetjes en kalfjes wel besproken hadden, de schilders genoeg gepest en ik het eigenlijk wel tijd vond dat de mannen weer aan het werk gingen, besloot ik naar huis te gaan. Als er nog een verdwaalde mama op zou dagen konden ze dat ook best zonder mij afhandelen.
En dus stap ik uiterst vrolijk, en blij dat ik eens lekker vroeg thuis zal zijn, in mijn auto. Ik draai de sleutel om, of nee ik WIL de sleutel omdraaien, maar het lukt niet….

Dan denk je dus; ik doe iets fout, want zo moeilijk kan het niet zijn om een sleutel om te draaien. Auto staat netjes in de P van parkeren. Stuur zit niet op slot. Verder nog iets?? Ik zie vast iets over het hoofd. Nog een paar keer tevergeefs proberen.
Nu word ik boos. Hoe belachelijk is het wel niet dat ik de sleutel niet omgedraaid krijg!? Ik ben bovendien best wel (een beetje) sterk, dus ik richt al mijn woede en spierkracht op de sleutel. Zonder resultaat. Ik krijg het warm, maar het raampje kan natuurlijk ook niet open als ik de auto niet minstens op contact krijg.

Er parkeert een meneer naast mij. Ik vraag hem vriendelijk of hij ook eens wil proberen (ik ken hem toch niet). Maar blijkbaar doe ik niets verkeerd, want het lukt hem ook niet.
Ik probeer nog maar een keer, maar als mijn vingers pijn beginnen te doen bel ik Marc – wie anders nu ik al het vertrouwen in de Zambiaanse “garages” verloren ben.

Marc vraagt of mijn auto wel in P staat en  het stuur niet op slot zit, en zegt ‘probeer nog eens’. Dat je denkt; goh daar had ik zelf nog niet aan gedacht 😉
Maar uiteindelijk stuurt hij hulp, en deze keer sla ik het telefoonnummer van de Denys mechanicien op in mijn telefoon: het is per slot van rekening niet de eerste keer dat ze mij komen komen helpen. Socket to the rescue part zoveel….

Ik ga op de uitkijk staan en het is warm. Maar als ik in de schaduw ga staan dan kan ik beide toegangswegen niet in de gaten houden dus het zij zo. Ik krijg honger, het is inmiddels lunchtijd. Maar mijn nieuwschierige vriendinnetjes Gift en Maria doen daar (helaas…) niet aan en dus komen ze me een beetje gezelschap houden. Wel gezellig. We maken een bal van plastic tasjes die overal rondslingeren en vermaken ons ook nog een paar minuten met foto’s maken (en vooral bekijken).

Vroeg thuis zijn is niet meer aan de orde en ik bel Angela of ze alvast een boterham wil eten met Andres. Wat zouden we zijn zonder Angela.

Ik eet ondertussen stof, want het waait hard en de parkeerplaats bestaat uit rood zand.

Als de mannen om half 1 arriveren ga ik even handen wassen bij Apters. Daar word ik uitgelachen want ik was toch al bijna anderhalf uur naar huis? En hoezo krijg ik mijn sleutel niet omgedraaid; zo moeilijk is dat toch niet? Heb je wat aan, die mannen.

Als ik terug ben bij de andere mannen breekt het zweet me pas echt uit. Mijn hele stuurconsole (heet dat zo?) ligt open en het lijkt alsof er een bom onder zit met al die draadjes. De moed zinkt in mijn (stoffige) schoenen. Toen ze met een stanleymesje in de weer gingen en opperden “to wrap all wires together” dacht ik eventjes dat ze er ook echt een bom van gingen maken.

Ik kreeg een boeketje onkruid met stof van Gift om me op te fleuren en hoorde een auto starten. En jawel hoor, het is de mijne!! Alleen zit de sleutel nog onaangeroerd in het slot.
Ze deden wat autodieven ook doen. Ik heb eventjes meegekeken, wie weet komt het ooit nog van pas.

Inmiddels zijn mijn schouders gezandstraald en verbrand. Een lekkere combinatie. Dan komt het nieuws dat er een nieuw slot in mijn auto moet; ik had het ergens al zien aankomen. Socket rijdt mij naar huis en bij elke hobbel of bocht schiet het stuur op slot. Morgen krijg ik hem terug, belooft hij. Met een nieuw slot. Ik ben benieuwd.

Verder hadden we ook gewoon veel lol de afgelopen weken. Collega en buurman Ger heeft zijn dochter en kleindochter op visite; gezelligheid in Sugarland voor zowel Andres als mij. Buurkinderen Emmet en Thea zijn terug van vakantie dus nog meer speelplezier.

Bovendien wordt er in heel Kabulonga gegraafd en gewerkt en komen we op al onze wandelingen minikranen, laad-graafcombinaties en bobcats (ik leer hier zoveel) tegen, tot groot plezier van Andres. Zo’n enthousiast blond kereltje werkt blijkbaar zelfs bij de stoerste werkmannen vertederend, want het eindigt bijna altijd op schoot van zo’n man (Andres dan he, ik niet).

Tot slot haalde ik vorige week ook nog eens mijn oom, tante en nicht van de luchthaven. Jippie!! Onwijs gezellig om ze hier te hebben. Inmiddels zijn ze al op safari geweest in Kafue NP en nu zitten ze in Livingstone.
Maandag vertrekken we samen naar South Luangwa; zin in!!!!

Maar eerst zaterdag aanstaande heit en Janneke van de luchthaven halen; ook zin in!!
Die vertrekken maandag in tegenovergestelde richting, en zien we een weekje later terug in Lusaka om vervolgens ook samen op safari te gaan. Had ik al gezegd dat Filip en Yentl zich tegen die tijd ook bij het gezelschap aansluiten? De volgende blog wordt een stuk minder deprimerend, beloofd! 🙂

xx uit Lusaka!