Onafhankelijk en vrij

Andres heeft vandaag zijn laatste schooldag voor de mid-term break. In deze vakantie vallen twee feestdagen: de “national day of prayer” op 18 november (vorig jaar deed ik op die dag boodschappen, en werd ik door meerdere mensen aangesproken waarom ik niet aan het bidden was) en “independence day” op 24 oktober. Zambia viert dit jaar voor de 53^e keer zijn onafhankelijkheid. Een jong land dus eigenlijk, het zit namelijk zo:

Jarenlang hadden de Britten het voor het zeggen hier in dit deel van Afrika. Eerst behoorde het tot de British South Africa Company, toen werd het onderdeel van Rhodesië en nog later van de Centraal-Afrikaanse federatie. Maar toen ging Dhr. Kenneth Kaunda zich ermee bemoeien. Hij had genoeg van de onderdrukking door blanken en richtte zich op het verenigen van de lokale bevolking. Het ging niet zonder slag of stoot, maar uiteindelijk kreeg hij het voor elkaar dat de Centraal-Afrikaanse federatie ontbonden werd in 1963, en ze dus opnieuw zelfstandig werden als Noord-Rhodesië.

Kaunda zijn partij was op dat moment de grootste van het land en hij was de premier. Het kostte hem nog geen jaar om van Noord-Rhodesië een onafhankelijke republiek te maken onder de naam Zambia. Dat was op 24 oktober 1964 – nu dus bijna 53 jaar geleden. Kaunda werd de eerste president van Zambia en de internationale luchthaven is naar hem genoemd. Boeiende man.

Omdat de feestdag in de vakantie valt vieren ze vandaag independence day op school; Andres moest in de Zambiaanse kleuren komen. En stoer dat hij is in zijn Zambiaanse outfit, kijk en bewonder:

Maar buiten de Zambiaanse onafhankelijkheid, viert Andres dagelijks zijn eigen zelfstandigheid en vrijheid. Zoals het een 2,5 jarige betaamt kan hij alles “selluf” en is mijn tussenkomst meestal niet meer gewenst. Nu is dat zelfstandig spelen wel leuk voor mij, het geeft ruimte tot koken of soms zelfs iets doen voor mezelf! Maar natuurlijk moet ik ogen in mijn achterhoofd hebben, want anders is hij weg; de vrijheid tegemoet.

Als het tuinhek niet dicht is, gaat hij snuisteren bij de buren. Ik volg stiekem op een afstandje. Het begint steevast met een bezoekje aan “Jan zijn tuin” (Andres weigert te accepteren dat die al ruime tijd geleden verhuisd is). Maar hij gaat ook graag naar nummer 9, waar een lekkere ligstoel in de tuin staat. Of hij zoekt de grasmaaier die geparkeerd staat bij een van de leegstaande huisjes. Die repareert hij dan – op zijn manier. Ik mag dan gereedschap aangeven, dat dan weer wel. Als hij zich richting de poort begeeft en dus ècht naar buiten wil, de straat op, wordt hij tegengehouden door de guards en netjes teruggestuurd. Gelukkig maar.
Want een beetje vrijheid wil ik hem wel geven, hier in de compound kan er niet zoveel gebeuren. Behalve dat we ook een zwembad hebben, dat nogal diep is. En aangezien Andres denkt dat hij “selluf” kan zwemmen mag ik hem niet uit het oog verliezen.

Gelukkig biedt het badje in de tuin nog steeds veel plezier en verkoeling.

Dat gold ook voor de eerste regenbui van dit seizoen. Vroeger dan verwacht, en we hebben staan dansen in de regen. Nooit gedacht dat we ooit zoveel plezier zouden beleven aan regen 🙂
Gelukkig was het de volgende dag weer droog, want toen was er een bbq van Denys. Iedereen nam iets te eten mee en er was genoeg drank. En gezelligheid. Geslaagde editie!

En nu op naar de vakantie. Nog 1 werk/schooldag en dan knijpen we er nog een keertje tussenuit. Als we in Lusaka zouden blijven zou het werk Marc niet loslaten (of andersom). Maar nu de temperaturen in Lusaka al rond de 30 graden zitten durf ik de stad niet meer uit. Buiten Lusaka mag je er namelijk makkelijk nog een paar graden bij op tellen. En dan ben ik bang dat ik me niet buiten het bereik van de airco ga wagen.

Na een kleine zoektocht leerde ik over moessons, hitte en stormen in verschillende Afrikaanse landen. En zo kwamen we uiteindelijk uit bij Zuid Afrika en meer bepaald Kaapstad, die aan dit alles niet meedoet. Daar gaan we dus een weekje bivakkeren. Zandkastelen bouwen op het strand en een boek lezen. Nog eens een trui dragen en wie weet zelfs dichte schoenen aan. Verandering van spijs doet eten zeggen ze. Dus dat gaan we ook doen: lekker eten. Jullie horen het volgende week wel!

Groetjes uit Lusaka xx