Jonathan Mwanza; ik schreef al eens eerder over hem. Hij is 17 jaar maar dat zou je bijna vergeten als je hem ziet. Apters maakte eind vorig jaar een nieuw stoeltje voor hem (dankzij onze lieve vriendin Nele in België!) en Kenny en ik brachten het bij hen thuis in Kalikiliki. Jonathan woont met zijn moeder en (ook gehandicapte) tante in een huisje van 2 bij 3 meter. Hier wordt gekookt, gegeten, geslapen en gezeten. Gesproken, gehuild en gelachen. Het lijkt me duidelijk dat er niet zoveel meubels zijn; geen ruimte voor en bovendien geen geld. Moeder de vrouw kan haar twee ‘zorgenkindjes’ niet een hele dag alleen laten om te gaan werken, dus meer dan een paar uurtjes wassen in de week en het benodigde water halen aan de put zit er niet in.

Ooit liet ze een fundering uitgraven voor het huis, om een aanbouw te laten maken. Maar die is er uiteindelijk nooit gekomen. 1 zak cement staat er trots tegen de gevel; ooit het begin van de verbouwing, nu een herinnering aan iets dat onmogelijk lijkt.
Maar een beetje extra ruimte en comfort zou zeker niet misplaatst zijn hier.
Gelukkig vond een vriendelijke meneer dat ook!! De bank waarvoor hij werkt (in Lusaka) besloot kerstpakketten te verdelen onder behoevende families, en kwamen via Kenny bij Jonathan terecht. Tijdens het afleveren was deze meneer zo onder de indruk, dat hij prompt besloot dat hij er persoonlijk voor ging zorgen dat de aanbouw er kwam! Kenny is de tussenpersoon, omdat de meneer het nogal druk heeft.

Dus gingen Kenny en ik naar Jonathan zijn huis om een aannemer te ontmoeten en de plannen te bespreken. Het dak wordt een beetje verhoogd en de aanbouw komt er. Ook komen er ramen in het huis zodat ze kunnen ventileren, en er een beetje zonlicht binnen kan. We hadden om 10 uur afgesproken, maar al wie er kwam, geen aannemer. Toen we belden bleek hij nog 10 minuutjes nodig te hebben.
Mama ging Jonathan klaarmaken om buiten te zitten en Kenny en ik gingen op de fundering zitten. Voor ons stond er een vrouw in een tobbe met wasgoed te stampen en er scharrelden een paar kippen voorbij. Kenny raakte in gesprek met een voorbijganger. Ik luisterde naar hun conversatie, zonder er iets van te verstaan. De buurvrouw achter het muurtje begon te zingen. De gordijnen van Jonathan zijn huis, die als deur moeten dienen, wapperden in het briesje. Er speelden wat kinderen met een bal en ergens verderop stond een radio (altijd) veel te luid. Er huilde een baby. Ik rook een brandlucht en volgde een vogel die van dak naar dak vloog. De zon brandde op mijn rug.

Opeens stopt er een fiets voor ons neus, aan het stuur bengelen een rolmeter en een beitel. De twee mannen die afstappen zijn ongetwijfeld onze werkmannen. Ik ontwaak uit mijn overpeinzingen en schud ze de hand. Ik heb geen idee hoe lang we hier gezeten hebben, maar het waren meer dan 10 minuten. Met veel enthousiasme wordt er een offerte gemaakt op twee post-its. We schudden nogmaals elkaars hand en ze fietsen weer weg. Ze hebben gewisseld van plek, en de man op de pakjesdrager draait zich nog eens om en zwaait. Ik maak een toren van Jonathan zijn speelgoed en ik krijg een grote glimlach als dank. Ik fluister in zijn oor dat hij een mooi en groot huis krijgt, en dat ik de volgende keer iets te eten voor hem meebreng. Ik weet niet of, en hoe vaak, ik nog naar Jonathan zal moeten voor Apters. Maar we komen zeker nog in de buurt en dan zal ik met veel plezier een omweggetje maken. Zoals Jonathan zijn er zovelen in Lusaka, in Zambia en in de wereld. Het is een druppel op een hete plaat, maar wel een heerlijk ontwapenende en lieve druppel. Dus wat maakt het uit. Zijn glimlach alleen al is het waard.

Tot zover mijn gemijmer. We hebben alle drie een leuke week achter de rug.
Droge dagen wisselen zware regen af; het zwembad is nog een beetje dieper geworden van de week. We vonden ook een klein slangetje in de tuin. Marc heeft het nog drukker nu de buizen er zijn, hij zou wel wat van die langzame Afrikaanse minuten kunnen gebruiken. Andres vermaakt zich super op school, zijn ochtenden vliegen voorbij.

Ik had van de week een vergadering van de Apters Support Group en ben benoemd tot vice-voorzitter. Heb ik weer 😉
Andres is kattenkwaad aan het uithalen terwijl ik dit typ; al zijn speelgoed wordt over het muurtje van de veranda gegooid, in het natte gras.
Ik zal me er even mee moeten bemoeien, en daarna maken we ons klaar voor wat Belgisch vertier.

We gaan Belgische biertjes nuttigen bij een bordje friet met sate en stoofvlees. Dit alles in het gezelschap van de Belgische (en een enkele Nederlandse- en Franse-) collega’s.

Ik zeg alvast “Schol”!! En “Alaaf” voor de carnavallisten onder ons.
xx uit Lusaka