Wij klagen niet

Koffie en laptop mee op de veranda en typen. Aan de setting zal het niet liggen; de zon maakt het lekker licht en aangenaam van temperatuur, en mijn nieuwe tafellaken stemt vrolijk. Het bloggen kwam er maar niet van met al die gezelligheid en visite hier. Ik dacht stiekem ook “niemand die het merkt of mist”, maar heb toch al de nodige klachten gekregen. Hier zijn we dus weer! Laat ik maar beginnen bij Livingstone, want beter dan dat wordt het vandaag niet! Is ook moeilijk te overtreffen, zo’n wereldwonder.

We vertrokken vorige week dinsdag na het ontbijt en toen we Lusaka uitreden zag ik de “lifters” langs Kafue Road staan; mensen die naar het zuiden moeten, soms zelfs helemaal tot Livingstone, maar geen geld hebben voor de bus.
Dan denk je; 14€ is geen geld toch?! Maar toch wel blijkbaar, en daarom staan ze dus te wachten op een open auto of vrachtwagen die in Lusaka geleverd heeft en leeg terug moet. Dan betalen ze vaak maar 10 of 20 Kwacha (1 of 2 Euro) per persoon. Zit je wel hele lange uren opeengestapeld in een stoffige open bak.
Mag natuurlijk eigenlijk helemaal niet, maar het is zo vergroeid met het straatbeeld hier en de politie is corrupt genoeg om het – mits een kleine “vergoeding” – toe te laten.

Maar terug naar ons. Wij kropen gezellig met z’n 5en in 1 auto, vonden we zelf al knus genoeg 😉 Maar gelukkig heeft Marc een hele comfortabele auto, en de bak zat vol met bagage (sorry lieve lifters….). We deden de rit in 7 uren, inclusief 2 plas-en-benen-strek-stops, een iets langere lunch stop en een bekeuring.

Na het inchecken brachten we de spulletjes naar de kamers en Andres testte zijn bedje. Niet goedgekeurd helaas: hij krakte er doorheen 😉 Gelukkig kwam er een iets steviger exemplaar en na het avondeten lagen we er dan ook allemaal snel in.

Woensdag ochtend moesten we natuurlijk eerst en vooral de Falls bekijken.
Aangezien er nu veel (heel veel) water is, word je kletsnat als je aan de Zambiaanse kant gaat kijken. Dan loop je namelijk 1,7km voor de watervallen langs, in een soort constante mistwolk. Wij besloten dus bij de buren te gaan kijken, en staken de Zimbabwaanse grens over. Legaal deze keer (ik was al eens illegaal op Zambiaanse grond geweest, toen de boot motorpech had), en dat is een stuk gecompliceerder. Alhoewel; uiteindelijk is het een gewone formaliteit met wat stempels en formulieren. Maar dat duurt altijd zo LANG…. Geduld heb ik toch nog niet echt gekweekt hier in Afrika, ik betwijfel of dat ooit nog komt 😉

Natuurlijk was het dat uiteindelijk allemaal waard, want WOW wat een uitzichten en wat een water!!!! Het verschil met augustus is niet te geloven, als je dan bedenkt waar Marc vorig jaar heeft gezwommen…. Dat zou nu echt pure zelfmoord zijn. Nu we toch in Zimbabwe waren besloten we daar ook maar te lunchen en daarna gingen we met een glimlach weer langs de loketten. Nu hoefden we alleen maar uit- en ingestempeld te worden dus dat ging lekker vlotjes.

’s Middags scheepten we in op de Lady Livingstone voor de sunset cruise. Dobberend tussen nijlpaarden, olifanten en een krokodil zagen we de zon zakken en een prachtige oranje gloed achterlaten. Tot zover nog steeds niks te klagen.

En ook op donderdag hadden we daar geen reden toe. We bezochten het dorpje Mukuni, waar mem Sinterklaas-gewijs balonnen en pennen uitdeelde. Als je alle kinderen van het dorp wilt zien moet je iets voor ze meenemen; binnen no time staan ze er allemaal.
We zagen hoe het dagelijkse leven er aan toe gaat in een Zambiaans dorpje van ronde hutjes met rieten dak en steunden de plaatselijke middenstand door wat souvenirs te kopen.

Later op de dag gingen we beestjes kijken. Mem haar voorstel om op Andres te passen had ze na de safari in Kafue NP ingetrokken en dus gingen we gezellig met z’n zessen op pad. De ranger had er zin in, wij ook en na een paar minuten zagen we een Nijlvaraan en een wildebeest. Al snel volgden de impala’s, wrattenzwijnen, zebra’s, buffels, krokodil en nijlpaard.

Dat is al niet slecht, maar eigenlijk wilden we de neushoorns ook wel graag zien. Die worden 24 uur per dag bewaakt door een stel stoere mannen, en met een beetje goodwill willen die je ze wel tonen. En zo stonden we iets later dus oog in oog met 4 kolossen. Netjes in een rij lopen zeiden ze nog voor we vertrokken, maar dat vergat ik op slag toen er eentje naar mij keek en een stap vooruit deed 😉 Gelukkig kunnen we het nog navertellen, en hebben we er een mooie foto aan overgehouden. We waren allemaal onder de indruk (behalve Andres, die vond dat hij zelf wel even kon stappen haha) en de game drive was meer dan geslaagd. De ranger vond dat we ook de giraffes nog moesten zien en deed heel erg zijn best om ze te vinden, maar helaas.

En toen was het donderdag avond en hadden we eindelijk een reden om te klagen: we moesten de volgende dag naar huis…. Alhoewel, moesten…. Van wie eigenlijk? En dus boekten we een nachtje bij en lag er opeens weer een heerlijke vakantiedag met souvenir shoppen en luieren voor ons.

En als klapper op de vuurpijl een vlucht met de microlight!! Ik wist ook niet wat dat was, tot ik in Livingstone geweest was, maar het is geweldig.

Piloot Andre nam eerst Marc, toen Anne en daarna mij mee voor 15 minuten vliegen boven de watervallen. Precies boven de falls deed hij de motor even uit en doken we naar beneden: “just like a bird Elske!”. Grapje van de piloot. Maar wat een kick. En wat een prachtige ervaring. Alweer. Maar goed dat we de volgende dag toch echt naar huis gingen. Anders had ik nog een keer gewild 🙂

xxx van ons