We gaan weg….

Ooit had ik het geluk 3 dagen in de Sahara te mogen doorbrengen. Denk aan een zonsopgang vanaf een kamelenrug, met nadien een theetje aan het kampvuur. Overdag met de 4×4 door de duinen sjeezen en ’s avonds na een heerlijke tajine, wederom aan het kampvuur, (stiekeme) wijntjes drinken onder de sterrenhemel. Slapen in een tent, maar mèt een echt bed en gewekt worden door kamelengebrul. Dat laatste is iets minder aangenaam overigens. Zeker na die wijntjes.

Het was helemaal niet zo warm en het stof was snel afgespoeld in het zwembad in Ouarzazate. Gooi daar bovenop nog een super leuke groep mensen; ik vond het geweldig!! Zeur al lang aan Marc zijn kop dat ik terug wil naar de woestijn.

En nu gaan we. Naar de woestijn. Alleen niet op vakantie; we verhuizen naar Niger!
Ik weet niet zeker of ik dat bedoelde met “terug naar de woestijn”….
Maar we gaan het meemaken!! 😉

Na een drukke maar heerlijke kerstvakantie in Europa, zijn we nog maar net weer twee weekjes terug in Lusaka. Tot eind februari was de verwachting, maar toen er kijkers waren voor ons huis werd de huishuur verlengd tot eind april. Wij een vreugdedansje gedaan, want we waren zó nog niet klaar om afscheid te nemen!

Maar toen kwam er afgelopen week bericht uit België; midden februari wordt Marc in Niger verwacht. Midden februari? Ja, midden februari. Dat is dus over drie weken, voor alle duidelijkheid.

Niger dus. Niger? Ja, Niger. Niet Nigeria. Ligt gebroederlijk boven/onder elkaar maar wij gaan dus naar de bovenste van de twee. Gelegen in de Sahel; de grensstrook tussen de Sahara-woestijn (daar was ie!!) en het vochtige, tropische zuiden.
Klinkt beide niet echt als mijn ideale habitat eigenlijk. Ik functioneer al niet zo goed in de Zambiaanse zomer, of op een zomerse dag (na een glas rosé) aan de Nederlandse kust.

Wikipedia leert mij dat Niger volgens de VN-index van de menselijke ontwikkeling (2013) het minst ontwikkelde land ter wereld is. De gezondheidszorg is er om te huilen maar gelukkig zijn er dagelijks rechtstreekse vluchten naar Parijs.

Maar hey, het wordt een nieuw avontuur!! Ooit stapten we ook met licht knikkende knietjes in het vliegtuig naar Zambia. En nu mag ik er niet aan denken dat we binnenkort weg gaan (over DRIE WEKEN al :O). Dus wij gaan er wat van maken in Niger!!

Groot pluspunt aan Niger is dat Charles, Cilia, Harald en Teddy er wonen. En Otis is er ook nog gezellig bijgekomen inmiddels. Volgers van het eerste uur herinneren zich hen waarschijnlijk nog uit ons prille Zambiaanse begin. Zij waren namelijk onze buren in Sugarland, en tevens ontvangstcomité. Dagelijks was het van ‘Cilia waar kan ik boodschappen doen’, ‘Charles welke autoverzekering kies ik’ en ‘waar gaan we vandaag lunchen?’. Inmiddels worden ze weer gestalkt door ons, want we willen van alles weten. We zullen het goedmaken met een etentje als we eenmaal gesetteld zijn.

We proberen ons zo goed en zo kwaad als dat gaat voor te bereiden. En vooral te bedenken wat er mee moet in onze koffers. Het meeste blijft dus hier; het gaat terug naar Denys en eigen spullen probeer ik te verkopen en weg te geven. Maar dat het nogal wat is, wat je opspaart in 3 jaar. Met 4 man/vrouw. Dat drie weken niet echt veel tijd is om dat allemaal te organiseren. Lukt wel hoor. Het moet. Maar momenteel is mijn hoofd één grote chaos. En de koffers leeg. Ik denk dat dit het moment is dat ik mijn inpakken-op-de-dag-voor-vertrek-strategie overboord moet gooien.

Jullie horen er nog van! En ondertussen denk ik even na over het vervolg op ZambiAndres. Want ik heb het schrijven gemist de laatste tijd! En ik denk zomaar dat we van alles gaan “beleven” in Niger. Of jullie erop zitten te wachten is een andere vraag, maar ik kan mijn verhaal zo lekker kwijt hier! Wordt vervolgd 😀