Tussen tulband en thee

Na een enerverende dag met lange rijen, veel gezeul met zware tassen en kinderen en een sprintje tot aan de gate, sloten de deuren van het vliegtuig zich achter onze rug. We hadden het nèt gehaald en man, wat was ik toe aan die vijf uren stilzitten op dat moment. 
De vlucht ging verder gelukkig voorspoedig en alle koffers waren meegevlogen. Ook wel fijn, want Marc was al eerder vertrokken met een voorraadje frikandellen en kroketten voor in de vriezer en raad eens welke koffer niet mee was? Juist ja. Gelukkig hadden we het risico verspreid over twee koffers en zitten we niet helemaal zonder voorlopig 😉 

Terug in Niamey dus. Waar buiten de schapenpopulatie (het offerfeest was in juli) weinig veranderd is in een maand tijd. De wegen zijn misschien nog een beetje slechter geworden door de hevige regenval. We hebben ook een tijdelijke nieuwe guard omdat onze Abdoulaye na een motorongeluk met twee gebroken ribben thuiszit. En kip Alicia zat zich een slag in de rondte te broeden op een nest met stenen. Maar bij die schapen gaat het zoals bij de konijnen dus dat komt wel weer goed. Abdoulaye heeft rust en pijnstillers nodig maar dan komt die er ook wel weer bovenop. En Alicia heb ik het hok uitgebonjourd en die moet verplicht buiten blijven overdag. Haar kostbare stenen gooide ik weg en om haar te troosten krijgt ze weer elke dag schilletjes en andere etensresten na een maand droogvoer. Dus ook daar hoop ik op een goede afloop. En die wegen…. Tsja laat ik daar maar niet over beginnen. 

Back to the usual dus. Maar terwijl wij weer kunnen uitkijken naar maanden vol zwempartijtjes, bbq’s en de frisser wordende dagen in het najaar, zijn er helaas veel goede vrienden vertrokken of aan het vertrekken. Een grote leegloop in onze vriendengroep, die al een tijdje aan de gang is en nu nog een paar moeilijk verteerbare vertrekken belooft. En dus proberen we elkaar nu zó vaak te zien dat er kans is dat we elkaar beu raken en dat dat het vertrek iets makkelijker maakt. Zover zonder resultaat, maar met wel geniale momenten waar we nog even op kunnen teren. 

Een etentje in het enige echte rooftop restaurant van Niamey was gezellig, ondanks de variërende kwaliteit van de cocktails en het gebrek aan asperges bij het aspergegerecht. We hadden veel lol en wat doe je dan als het eten op is? Dan ga je in op de uitnodiging van ene Mohamed om naar een optreden te komen kijken, om zo de avond nog even voort te zetten. 

Google maps begeleidt ons door eindeloze donkere straten vol putten. Maar na een stop aan een tankstationnetje om iets te lozen, vinden we een zijstraatje vol geparkeerde auto’s. Wij parkeren ook en vriendin N. vraagt Mohamed om naar buiten te komen en ons de weg te wijzen of te introduceren. Wat voor feestje het precies is, is ons nog niet helemaal duidelijk en we horen voorlopig geen muziek. Wel zien we, naast al die geparkeerde auto’s, opvallend veel mannen met tulband en dus zitten we waarschijnlijk wel goed.

We ontmoeten Mohamed voor een deur en maken een praatje. Er wordt binnen gegeten zegt hij en daarom is er geen muziek. Maar dat komt zo meteen goed, wordt ons verzekerd. Er worden drie stoelen gehaald en zo beginnen we het feestgedruis naast elkaar op een stoeltje voor de deur.
We hebben hier en daar flink wat bekijks en beseffen ons dat we nogal “Europees” gekleed zijn voor een touareg feestje. Volgens Mohamed en menig omstander is dat geen probleem. En als we horen dat het feestje binnen een bruiloft viering betreft uiten we onze zorgen over niet uitgenodigd en/of welkom te zijn. Maar ook dit wordt van de baan geveegd en ondertussen verschijnt er een jongetje met blikjes Fanta en cola. En dus kunnen we niet anders dan proosten op dit bijzondere moment. En heel veel lachen. Na het drankje worden we toch wel nieuwsgierig naar de situatie binnen de muren, en na meermaals vragen wordt ons verzocht een mooie mevrouw, van sluier tot enkel gehuld in het rood, te volgen.

We lopen een tuin of binnenplein binnen; vloeren en muren bedekt met tapijten. Op de vloer zitten overal groepjes mannen, de vrouwen zitten op een bankje langs de kant. Her en der liggen kussens zodat iedereen het zich naar de zin kan maken. Als echte groupies gaan we tegenover de opgestelde instrumenten zitten. Om even later naar een hoekje gedirigeerd te worden door enkele aanwezigen. Die overigens allemaal vriendelijk en verwelkomend zijn, maar de plaatsen tegenover de band waren misschien wat te veel gevraagd. 

We connecten met een buurvrouw en de selfies zijn niet van de lucht. Een meneer biedt ons een glaasje thee aan en als de band begint te spelen staan er al snel twee mensen te dansen. Dat doe je blijkbaar best voor het podium en niet te lang. Wij slaan een uitnodiging af en laten de eer aan onze buurvrouw. Voor ons blote benen vinden we een oplossing in de vorm van geleende sluiers. Samen met de sjaal die ik over schouders en ietwat diep decolleté gedrapeerd heb, zorgt die ervoor dat mijn gevoelstemperatuur toch al snel een graad of wat hoger is dan de 27 graden die het “maar” is deze avond.

Jammer wel dat mijn grondige voorbereiding op de heenweg afdoende bleek. Omdat ik waarschijnlijk de enige zou zijn die niets wist of kent van de betreffende band, vroeg ik de vriendin met “voorkennis” om wat informatie. Ik besloot dat ik niet onder de indruk zou zijn van de knappe leadzanger/gitarist met zijn bos krullen onder de tulband. Nee, ik zou vanavond fan zijn van Abdallah, de nestor van de groep. Ik ben nu eenmaal te oud voor echte groupie gedragingen. Maar Abdallah bleek uiteindelijk dan toch in een andere band te spelen. Weg voorbereiding. 

Aangezien het natuurlijk maar een gewone donderdagavond was, en de mens bij voorkeur een aantal uren slaapt voordat hij aan de volgende dag begint, besloten we tussen twee nummers door op te stappen. Wetende dat we ook in ons hoekje nogal interesse opwekten (we werden menigmaal gefilmd en op de foto gezet), vergde het enige lef om – als enige drie blanken in de ruimte – op te staan en tussen de zittende mensen door laverend naar de deur te lopen. 

Alwaar we hoopten snel naar buiten te sneaken, onze schoenen aan te trekken en te kunnen vertrekken. Maar iemand had alle schoenen naar binnen gehaald en op een grote hoop gegooid. Het duurde dus enige tijd voor we de drie identieke paren gevonden hadden die de onze waren. 

Maar eind goed al goed, want eens we mèt schoenen buiten stonden, botsten we toch wel op Abdallah! Kreeg ik toch nog mijn groupie moment want we gingen allemaal samen op de foto 🙂
En zo werd een gewone donderdagavond toch wel een vrij bijzondere. Zo eentje die je van tevoren niet verwacht, maar die je achteraf niet had willen missen.